Gisteren de première van Het Zuchten (Michaël De Cock) door ’t Arsenaal bijgewoond. Een jonge vrouw Eva (Nathalie Meskens) botst op een oudere man Gerard Van Nevelen (Tuur De Weert) in de traphal van een appartementsgebouw. Het lijkt niets meer dan een toevallige ontmoeting. Ze raken aan de praat en hebben meer met elkaar gemeen dan ze eerst vermoeden. Zij neemt hem in vertrouwen over een net afgelopen liefdesgeschiedenis, hij herkent in haar een meisje uit zijn jeugd, Liddy. Wat begint als een onschuldig gesprek tussen twee mensen van een verschillende generatie, wordt een geraffineerd spel van aantrekken en afstoten dat door De Weert en Meskens op een virtuoze manier gestalte wordt gegeven. Momenten van ingehouden verstilling en subtiel taalspel wisselen af met ironiserende afstandelijkheid waar het de verliefde ‘ouwe sok’ betreft en de zeer ‘bekoorlijke’ Liddy, alias Eva. Het decor is sober: een digitaal bord met dia van een appartementsgebouw, een podium op het podium met sofa en vaas met rozen. Het lattenwerk van het podium roept de romantiek van een tuinprieeltje op, het lattenwerk voor klimrozen. Die suggestie is ook letterlijk aanwezig in de vaas-visbokaal met rozen. De naamgeving Eva, oersymbool van verleiding en Van Nevelen die wel wat sterke grappa verdraagt, wijzen in dezelfde richting. Was de oorspronkelijke Liddy een gevallen engel? Was Van Nevelens broer (Luc Springuel) de baarlijke duivel in deze? Is Joris toch geen Boris? Herhaalt de gescgiedenis zich soms? Help… hou me vast, want ik val!
Blauwkruikje 