Deze 383 bladzijden tellende roman van Connie Palmen heeft alles van een magnum opus. Aan het begin van deze 21ste eeuw (2002) uitgegeven en als dusdanig een psychologische-filosofische reflectie op het ‘geluksleed’ van de naoorlogse generatie, trekt deze roman Palmens generatiegenoten (waartoe ik overigens behoor) mee in uiterst boeiende beschouwingen over de vaderloze maatschappij. Dat zij dit weet te verwoorden in een uiterst heldere vertelstijl (want als de zin niet goed loopt is het niet waar wat er staat, aldus één van haar personages in het boek) maakt dat je niet genoeg krijgt van haar beschouwingen. Dat je leest en overdenkt; dat je weer verderleest en denkt hoe waar het allemaal is terwijl het toch fictie is waarmee je bezig bent. Aanvankelijk ervaar je de romanconstructie als een hersenkraker: wie is Saar de Vries en Benjamien Schwartz en achter wie is Saar de Vries met haar zelfdoding aangelopen? Waarom ontvangt ene Charlie van een notaris de opdracht de biografie te schrijven van Salomon Schwartz? De roman ontwikkelt zich verder binnen een cirkelstructuur en laat vijf vrouwen aan het woord (telkens vanuit een wisselend ik -vertelstandpunt) over hun ervaringen met de Don Juan, Mon Schwartz. Elk relaas weerspiegelt echter ook de persoon die ze zelf zijn. Elk van deze persoonlijkheden worden onderwerp van bespiegelingen over de theatrale persoonlijkheid, de relatie tussen gevoel en geld, het wezen en de betekenis van een biografie en van de verloren vaderfiguur. Waarom dit werk dan ‘Geheel de uwe’ heet, heeft te maken met de columns in briefvorm die Schwartz in het tijdschrift De Wereld pleegt en die hij steevast afsluit met TT (Totus tuus), een slotformule die thuishoort in de liefdesbrief. Liefde en al haar wetmatigheden staan in en door Salomon Schwartz dan ook centraal in deze roman.
“Ein kompositorisches Meisterwerk voll lakonischer Eleganz geschrieben” Angelika Hager , Profil
Blauwkruikje 