Met deze roman uit 2009 sleepte T. Lanoye verschillende prijzen in de wacht w.o. de Gouden Uil Publieksprijs en de Henriette-Roland Holstprijs. Niet dat boeken die prijzen in de wacht slepen altijd boeiende lectuur opleveren of klassiekers worden. Daarvoor is meer nodig dan dat. Toch is dit werk flink op weg om nooit vergeten te worden door z’n sociale bewogenheid, z’n pareltjes van rake karakterschetsen (ik dacht voortdurend aan Dylan Thomas’ Under Milkwood), z’n autobiografische gegevens, z’n ideeën over taal en antitaal en over theater en de theatraliteit van het bestaan en vooral ook door de no nonsense benadering van z’n eigen leven en werk. Ik heb dit boek niet boulimisch, vraatzuchtig binnengeslokt maar gesmaakt van de eerste tot de laatste bladzijde. Een niet te missen aanrader voor de komende vakantiedagen.
Blauwkruikje 