“Dichter des vaderlands’: klinkt het niet behoorlijk hoogdravend? Alsof we de knoken van Vondel weer tot leven willen wekken? Of de middeleeuwse gewoonte willen herstellen een bard onder de troon te plaatsen om de lof van de koning te zingen? Wordt van mij verwacht vaderlandse plechtigheden op te sieren met een vers? Is dit een onderscheiding? Krijg ik over twee jaar een lauwerkrans zoals de poetus laureatus op het Capitool in het oude Rome? Liever niet. Een lauwerkrans is meestal niet bevorderlijk voor de creativiteit en al helemaal niet voor de bescheidenheid.” via Dichter des Vaderlands Zo stak Charles Ducal in Passa Porta (Brussel) van wal vandaag met zijn aanvaardingsspeech voor de opdracht van Dichter des Vaderlands.
Hier volgt zijn eerste gedicht:
WOORD TEGEN WOORD Van alle woorden zijn de onze de zwakste, al liggen zij ontegensprekelijk in de mond. Niemand verhoort ze, niemand verkracht ze. Zij kussen de sterren, zij hebben geen grond. Andere woorden bewegen armen en benen, vullen schedels, ontsteken de keel. Een mes in de rug kan vertaald als een streling, een schop in de buik als noodzakelijk verkeer. Het andere woord rijmt niet, het bewijst zonder meer dat de werkelijkheid strookt met uw krant. Het drukt op uw ogen, de startknop van uw tv, en licht op. Het maakt ons duister en bang. Charles Ducal
Blauwkruikje 
Eén gedachte over “Woord tegen woord | Charles Ducal | Dichter des Vaderlands”