Geen geweld, geen seks en geen politiek. ‘As sweet as it gets’ is de retrospectieve tentoonstelling van Michaël Borremans in de Brusselse Bozar.
Het werk van Michaël Borremans zit boordevol verwijzingen naar de grote meesters van de kunstgeschiedenis: Velaquez, Goya, Manet. Een subtiele mengeling van trefzekere gebaren ontleend aan de grote meesters en de vrije lichtere touches die kenmerkend zijn voor de Belgische schilderkunst. (foto links: The Avoider – 2006)
The protagonists of these works, derived from pictures in magazines or scientific books, are captured while engaging in activities whose exact nature seems both mundane and mysterious (“they’re just sitting there breathing,” Borremans told an interviewer), but the artist manages to freight these protagonists, and the air around them, with great emotional tension. Similarly, his apparently sober palette of beiges, browns and greys
sometimes gives way to a small flourish of brighter color–a white bow or a ruddy-cheeked face–that breaks into and energizes the whole image. Such sleights of hand, by which paint discreetly but completely incarnates mood, are the crux of Borremans’ art, and are what makes him one of the finest contemporary painters in Europe, an heir to the suspended enigmas of Manet and Velazquez and the indoor atmospherics of Chardin and Vermeer. (Michaël Borremans: Paintings by Jeffrey Grove) (foto rechts: The Whistler – 2009)
De titels van de werken zijn niet lukraak gekozen. Ze werpen licht op de betekenis van het werk en voegen er tegelijk een poëtische dimensie aan toe. Vaak verwijzen ze naar zijn persoonlijke herinneringen. Over zijn werken hangt een waas van melancholie; hij drukt er zijn gevoelens en gemoedstoestanden in uit en creëert daartoe een geheimzinnige, romantische sfeer via personages die geen ogen hebben of op de rugzijde afgebeeld worden. Borremans’ universum is erg raadselachtig. Het beweegt zich tussen realisme en surrealisme en respecteert de logica en de verhoudingen niet. 
Veel schilderijen en tekeningen doen denken aan scènes uit theater en film, decorontwerpen en tentoonstellingsruimten vol poppetjes of marionetten die soms erg onverschillig staan tegenover het monumentale beeld in de scène (foto links: The Swimming pool – 2011). Achter elk schilderij lijkt wel een verhaal schuil te gaan dat de toeschouwer zelf naar believen mag construeren. De personages staan bewegingloos stil in de tijd. Ook in zijn films gebeurt niet zoveel. Het zijn tableau vivants die naadloos aansluiten bij zijn schilderijen en tekeningen.
De tentoonstelling loopt nog tot 3 augustus en reist dan naar Tel Aviv en Dallas. Meer informatie vindt u hier.
Blauwkruikje 