Over William Shakespeare (1564-1616) wordt al eeuwen onzin verteld. Zo zou hij volgens sommigen niet de echte auteur zijn van de aan hem toegeschreven toneelstukken. Volgens anderen zou hij zelfs helemaal nooit hebben bestaan.
Maar Shakespeare heeft wel degelijk bestaan, en hij is wel degelijk de auteur van onvergetelijke meesterwerken als Romeo en Julia en Hamlet.
Waar komen al die quatschverhalen dan vandaan? Hoe en wanneer zijn ze ontstaan, en wat vertellen ze ons over de échte Shakespeare?
In deze lezing vernamen we alles wat u misschien wel nooit wilde weten over Shakespeare in al zijn gedaanten: zoon, echtgenoot, vader, zakenman, fraudeur, woekeraar, culturele outsider, plagiator – en schrijver.
Frank Albers (1960) studeerde filosofie in Gent en literatuurwetenschappen in Oxford. In 1982 verscheen zijn roman Angst van een sneeuwman, waarvoor hij een jaar later de Yangprijs ontving.
Hij promoveerde aan Harvard, en was van 2001 tot 2005 chef van de boekenbijlage van De Standaard. Hij vertaalt Shakespeare (o.a. Hamlet, King Lear en recentelijk De Storm) voor Het Nationale Toneel in Den Haag en publiceerde in 2007 Beatland, een literair reisessay in het spoor van Jack Kerouacs On the road.
Meer nieuws van en over Frank Albers: www.frankalbers.blogspot.be
In deze lezing vernamen we inderdaad alles over de vele ‘gedaanten’ van William Shakespeare incluis die van ‘testamentair wraakzuchtige echtgenoot’ die we – proef op de som – niet wilden kennen. Frank Albers onderhield ons, zijn publiek, op een aangenaam badinerende wijze, gedocumenteerd met het nodige bewijsmateriaal, over het leven en het werk van deze merkwaardige, niet alleen in Europa, ook in Amerika zeer geliefde schrijver uit het 16de eeuwse Engeland.
Virtuoos Daniel Hope en Brussels Philharmonic olv Michel Tabachnik brachten maandagavond iconische werken van Britten, Beethoven, Debussy en Stravinsky in de Henry Le Bœfzaal in BOZAR Brussel. 
Onder het waakzame oog van Burgemeester, Schepenen en Gemeenteraadsleden en begeleid door een gids wandelden we gisteren een 8.5 km lange tocht door deelgemeente Buken – zwaarst getroffen in WO I – en openden we een trage weg die de woonkern van Buken voortaan zal verbinden met het gehucht Wilder.
Vesalius (1514-2014) kruipt dit najaar onder de huid in Leuven. Geen aandacht besteden aan wat deze briljante Leuvense Alumnus bewerkstelligde, leek me onmogelijk. Als je dan de kans geboden wordt om aan een gegidste nocturne in Museum M deel te nemen, is dat natuurlijk mooi meegenomen. En het moet gezegd, de man kwam echt uit de verf gedurende deze rondleiding in ‘Vesalius. Het lichaam in beeld’. Zijn baanbrekend werk, een zevendelig boek over de bouw van het menselijk lichaam, vastgelegd in ‘De Humanis Corporis Fabrica’ – hij was toen amper 28 – veroorzaakte in 1543 een revolutie in de medische en culturele wereld. De prachtige illustraties in dit boek – uitvergroot aangebracht langs de wanden van de eerste zaal – komen vermoedelijk uit het atelier van de Italiaanse topkunstenaar Titiaan. Vesalius groeide – mede door een piratenpublicatie van zijn werk – uit tot het symbool van de vooruitgang in de renaissance. In een bijlage van Museum M wordt hij ‘De godfather van de moderne geneeskunde’ genoemd en dat heeft zo zijn redenen. Aan lijken komen voor zijn dissecties was in die dagen een heikele onderneming, vooral als je ook de ziel wou gaan zoeken in dat lichaam, hield de Inquisitie je scherp in de gaten. Live dissecties in anatomische theaters groeiden uit tot spektakels. M bouwde een anatomisch theater na waar de bezoeker de sfeer van een echte dissectie kan meemaken dankzij de animatie en het lichtspel van de Leuvense visual artist, Filip Sterckx. Anatomische musea beginnen opmars te maken door het aanhoudend tekort aan lijken: wassen en papier-maché beelden dienen als didactisch materiaal maar zijn ook schokkend en sensueel. Een nieuw schoonheidsideaal wordt geboren. M haalde o.a. de Dresdener Glazen Man naar Leuven. Wellicht zijn laatste reis wegens het gevaar van onherstelbare schade. Vijfhonderd jaar evolutie in de medische beeldvorming kreeg eveneens een plaats in de tentoonstelling: de 3D-modellen geven de bezoeker een inkijk in de geneeskunde van de toekomst.
confronteerde ons met de plaats van de mens in de wereld. Hij is vooral geïnteresseerd in de mogelijkheden en de beperkingen van het menselijk lichaam. Hij onderzoekt hoe iedereen, fysiek en mentaal, gestuurd of beperkt wordt door een cultureel kader, door gewoontes en gebruiken, door emoties of trauma’s of door de ruimte rondom hem. Vooral zijn filminstallatie Orient (2011), de marionetten in Herrieschoppers (2013), het Beweeglijke en bewegingloze van de antropomorfe tafelpoten op acht meter hoge palen en zijn Muren in beweging, die de bezoeker uitnodigen om de tentoonstellingsarchitectuur te manipuleren door de muren te verplaatsen en zo telkens andere configuraties samen te stellen, bleven me bij. Deze laatste is een monumentale versie van één van zijn aquaria. Hier mogen de mensvisjes of vismensjes de aquariumruimte verkennen. Grappig, zijn schijnbaar sereen werk heeft niet zelden een slapstickeffect.
Het was januari 2013 toen een reportage in Knack – magazine ‘De Schoonheid van de Weg’ (Pierre Darge) mijn aandacht vestigde op het bij De Bezige Bij, in het Nederlands verschenen literaire essay ‘The Old Ways – A Journey on Foot’ van Robert Macfarlane. Dit moet ik lezen, nam ik mezelf toen voor. En zo geschiedde, weliswaar meer dan anderhalf jaar later. Sedert ik mijn actieve arbeidsleven ingewisseld heb voor een rustiger bestaan, kreeg ik weer de tijd en vooral de zin om erop uit te trekken: met oud-collega’s, met reisgenoten of alleen. Frédéric Gros zette me onlangs met zijn ‘Wandelen, een filosofische gids’ aan tot nadenken over mijn eigen motieven inzake wandelen. Waarom ging ik bijvoorbeeld nu meer wandelen dan toen ik het razend druk had? Ik geloof dat ‘praatwandelen’ met oud-collega’s (ik heb de term van Robert Macfarlane ) het stuk sociaal contact, dat je sowieso moet inleveren wanneer je actieve arbeidsleven stopt, kan warm houden. En sommige toevallige reisgenoten en ontmoetingen inspireren, zetten je op onbekende wegen. Toch geniet ik ook intens van alleen wandelen omdat dan alle zintuigen geconcentreerd zijn op dat waar je doorheen trekt en je dan soms van de ene verrassing in de andere valt: je maakt je een voorstelling van een plek die dan toch weer net anders is dan je had gedacht; je ontdekt zaken waar je in groep aan voorbij zou zijn gelopen; je stelt je de vraag waarom dit of dat object nu precies in jouw blikveld terechtkomt; je ontdekt de verandering die een oude plek onderging en je herinneringen worden losgewoeld; je voelt de drang om de flora en fauna op je pad te leren kennen want ze zijn het grote geschenk langs je weg. Terug naar Robert Macfarlane en zijn artikel in The Guardian (01/08/2014) over de aanzet tot zijn schrijven en het ontstaan van het boek: “All I know is that at the very early stage of a book’s development”, wrote Vladimir Nabokov, “I get this urge to gather bits of straw and fluff, and eat pebbles.” Like Nabokov, I’m a pebble-eater and a straw-gatherer: my books begin as gleaned images, fragment-phrases and half-thoughts, scribbled on to file-cards or jotted in journals. Tracking back to the earliest entries for what became The Old Ways, from 2006, I find hundreds of these “pebbles”. Some are barely recognisable (“Dew ponds, ash frails, thin trails”), and others plain weird (“sunset as spillage; junk light of dusk”). Huh? Some mark the start of paths that never got followed: “Go see the bronze dragons in the Forbidden City; take Schiller along.” Why? Others now seem like fingerposts pointing in the right direction: “Dreamtracks and trespass; rites of way and rights of way.” “Each path to be told as a story, each story a path, leave cairns in the language as you go.” That last line is pretty much The Old Ways in miniature, though it would take another five years and 1,000 miles on foot for it to grow into a book. In that time I followed many different paths: Neolithic tracks on the chalk of southern England, pilgrim trails to a holy mountain in the winter Himalayas, a branch-line of the Camino in Spain, a tidal path into a mirror-world off the Essex coast and routes through the disputed territories of the occupied West Bank. 
Politiek en kunst, niet zelden een ingewikkelde liaison. Terwijl de laatste vecht voor haar onafhankelijkheid, is de eerste niet echt opgezet met alles wat ruikt naar autonomie of rebellie. Maar wat doet het met een mens als je droom kapotgemaakt wordt? Je plaats ontnomen? Je betekenis doorstreept? Regisseur Mokhallad Rasem vergelijkt de situatie van fysieke of mentale gevangenschap in zijn stuk Closed Curtains treffend met ‘een vrouw die moet bevallen maar dat niet mag’…
Blauwkruikje 