Met deze biopic zette Margarethe von Trotta haar serie grote portretten van vrouwen verder. Na “Rosa Luxemburg” en “Vision – Uit het leven van Hildegard von Bingen” wijdde zij een prachtig portret aan de provocerende denker Hannah Arendt die een van de felste controverses over de Holocaust veroorzaakte. Door de integratie van originele filmbeelden uit het proces tegen Eichmann in Jeruzalem, kan de kijker de basisstelling van deze argumentatieve filosofie onmiddellijk controleren. De film overtuigt door de sfeervolle weergave van de New York ‘ballingschap en het niet verdonkeremanen van de ambivalente relatie tussen Hannah Arendt en de nazistische filosoof Martin Heidegger. Barbara Sukowa’s sympathieke benadering van de filosofe maakt een abstract intellectueel debat lijfelijk voelbaar.
Over Die Kunst, das Denken zu filmen vertellen regisseur Margarethe von Trotta en actrice Barbara Sukowa in een interview in Zeit-Online. ARD maakte gisterenavond mogelijk dat vele kijkers kennis konden nemen van de buitengewone ‘denkkracht’ van Hannah Arendt. De Amerikaanse controverse bestempelde haar, die zelf Jodin in ballingschap was geweest, in 1963 als ‘jodenhaatster’ nadat ze stelde dat de Judenräte mede verantwoordelijkheid droegen voor de feiten. Haar ‘Ein Bericht von der Banalität des Bösen‘ werd als naïef beschouwd met betrekking tot Eichmanns optreden destijds gedurende het proces. En die controverse duurt nog voort. Het interview dat Günter Gaus in 1964 in de reeks ‘Zur Person’ van haar afnam waarin ze zegt geen filosofie te bedrijven maar politieke theorie – al studeerde ze filosofie, theologie en Grieks – maakt op indringende wijze duidelijk waarom deze ‘icoon’ werd wie ze was: een vrije geest.
Blauwkruikje 