Reizen Jihad – sincollectief, monty kultuurfaktorij en t,arsenaal – Mechelen****

foto: stef depover – t,arsenaal

De auteur

De Vlaams-Marokkaanse schrijver Fikry El Azzouzi (1978, Sint-Niklaas) krijgt de 65ste Arkprijs van het Vrije Woord op 13 mei voor zijn toneelstuk Reizen Jihad (over Syriëstrijders) en zijn roman Drarrie in de nacht (over hangjongeren), die in 2014 bij uitgeverij Vrijdag verscheen. Drarrie in de nacht stond op de longlist van de Gouden Boekenuil en maakt nog altijd kans op de E. du Perronprijs voor personen of instellingen die met een cultuuruiting in brede zin een bijdrage leveren aan de multiculturele samenleving (uitreiking op 2 april). In 2010 debuteerde El Azzouzi met Het Schapenfeest (Van Gennep), in 2013 verscheen bij Vrijdag de novelle De handen van Fatma.

Het toneelstuk Reizen Jihad, nu te zien in de Vlaamse theaters, is een coproductie van ’t Arsenaal, Monty en Sin-Collectief, een gezelschap dat El Azzouzi mee oprichtte. Door zijn actuele thematiek kreeg het stuk al veel aandacht in de pers (De Morgen, Focus Knack, VRT-journaal). Eerder schreef El Azzouzi al drie andere toneelstukken. […] De Arkprijs is meer dan zestig jaar geleden opgericht nadat aan Marnix Gijsen een literaire prijs was geweigerd omdat zijn genomineerde boek destijds in katholieke kringen als aanstootgevend werd bestempeld.

In de loop der jaren is de Arkprijs meer dan een louter literaire bekroning geworden, al worden laureaten nog altijd beoordeeld op de (literaire) kwaliteiten van hun teksten. De Arkprijs bekroont ‘een dwarsligger, een eigenzinnig mens, een consequent voorvechter van een open en kritiseerbaar debat’, die bij het hanteren van het vrije woord ‘zijn nek moet hebben uitgestoken’ (vetjes, BK).¹

Het stuk

Reizen Jihad is een familiekroniek die zich afspeelt in de stad. Kersje, een jonge vlaamse bekeerlinge, vertrekt naar Syrië om te strijden. Haar familie is onthutst: Hoe kon dit gebeuren? Waarom wil zij in een vreemd land oorlog voeren?

In Reizen Jihad linkt SINCOLLECTIEF de Syriëstrijders met andere idealistische zeloten in verleden en heden: Oostfronters, Nicaragua-, Franco-, pro-Poetin, pro-Israëlstrijders etc…Ze wilt het verhaal vertellen én begrijpen van jonge Belgen die naar het front vertrekken op zoek naar heldendom. Romantische zielen, avonturiers of een bende idioten?

Reizen Jihad is een project rond identiteit en extreme idealen, vertrekkend vanuit het actuele gegeven van de Syrië-strijders. SINCOLLECTIEF wil het debat verder opentrekken naar de gevolgen van mentale gijzeling in een ongelijkwaardige maatschappij. ²

tekst: Fikry El Azzouzi | regie: Junior Mthombeni | spel: Said Boumazoughe, Michael De Cock, Hilde Van haesendonck en Rashif El Kaoui | dans: Joffrey Anane en Sara Golijanin | bewegingsadvies: Michiel Alberts | muziek: Cesar Janssens | zang: Hassan Boufous | videoartist: Kristof Bilsen | scenografie: Stef Depover| productie: Nadia Benabdessamad en Ikram Aoulad | research/dramaturgie: Fikry El Azzouzi en Nadia Benabdessamad | coproductie: t, arsenaal mechelen en Monty Kultuurfaktorij | met de steun van de Vlaamse Gemeenschap.

De recensenten

Reizen Jihad verdeelt, zet aan het denken, doet twijfelen, suggereert antwoorden, mept en zalft en is maatschappelijk verdomd noodzakelijk. Maar, het had als theatervoorstelling nog krachtiger geweest zonder die te expliciete beelden. – Els Van Steenberghe – Knack Focus

Eclecticisme heeft altijd gewezen op een schuivend tijdsgewricht. Hier is het gek om te zien dat de Vlaamse bloedlijn in het stuk minder raakt dan alle andere invloeden in verbeelding, zegging en spel. Ook als publiek besef je: Reizen Jihad is een inburgeringscursus voor klassieke kijkers. Er si een bredere wereld dan wat media en theater ons altijd presenteren. –  Wouter Hillaert – De Standaard

Zaman Vandaag sprak met schrijver Fikry el Azzouzi, producente Nadia Benabdessamad en regisseur Junior Mthombeni. Een gesprek over verbinding, maatschappelijk engagement en mentale flexibiliteit. Maar ook over de kleurloosheid van de Syrië-strijders en het aantal uren in een jaar.- Inge Poelmans – Zaman Vandaag

Na de voorstelling bleef ik achter met een wauw-gevoel en een groot deel van het publiek zal dat beamen. ‘Reizen Jihad’ is theater waar Vlaanderen en bij uitbreiding de rest van Europa nood aan heeft. Fris, vernieuwend en knal in je gezicht. – Kifkif – Siska Hoebeeck

Volgens Patrick De Groote, organisator van Zomer van Antwerpen en Sfinks, heeft een zekere elite het theater gerecupereerd in onze contreien. “ In Vlaanderen is er een culturele elite die bepaalt wat cultuur is en wat niet. Ik reis veel en ik zie dit theater ook vaak in andere landen. Theater zoals dit, noem het zoals je wilt: in your face, direct … is zo oud als de straat. Ik vind dat we de scheidslijn verkeerd trekken. Dit goed vinden heeft niets te maken met opleiding of kleur … of wat dan ook, maar alles met openheid in het kijken. Er is in deze tijd echt nood aan deze nieuwe, open vormen,” aldus De Grootte – Katrien V. – dewereldmorgen.be

Een ijzersterke tekst belicht de problematiek vanuit socio-psychologische en economische context. Het thema radicalisering wordt tegen het licht van de wereldgeschiedenis gehouden en maakt zo het universele karakter maar vooral de complexe dynamiek van het fenomeen duidelijk. Krachtig klank- en beeldmateriaal, nu eens poëtisch dan weer uit de Syrische oorlogsrealiteit, en een sober decor – vier ijzeren klaslessenaartjes (!) en stoelen op een verhoogd podium; een plankenvloer aan de voet van het podium – trekt alle aandacht naar de tekstzegging. Het saccaderende, indoctrinerende spreekkoor van de acteurs vormt een scherp contrast met de bewegingloze, zwijgende, muezzin die tweemaal zingend oproept tot … ? De slotscène beklijft: acteurs voeren een rituele wassing in klei en bloed uit. De achtergrondbeelden suggereren een vulkaaneruptie, een brandende hel. Twee figuren in witte maillots kruipen langzaam uit de podiumklei en sneuvelen dansend als marionetten. Wat in ‘Reizen Jihad’ gezegd wordt, ondersteund door betekenisvolle theatrale middelen, confronteert, bezorgt kippenvel, komt aan. Een keiharde voorstelling die blijft nazinderen. – Blauwkruikje

¹ onserfdeel.be

²  tarsenaal.be

De sixtijnse kapel van de voorhistorie – KMKG – Brussel*****

 

De sixtijnse kapel van de prehistorie in Lascaux (Dordogne). Sinds november van vorig jaar is die bijzondere archeologische vondst – zij het via replica’s – te bewonderen in de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis, het Jubelparkmuseum, in Brussel. Een echt leuke interactieve tentoonstelling. En u hebt ze nog niet gemist want ze werd, wegens overweldigend succes, verlengd tot 12 april. Voor al wie nog niet niet in Lascaux was, een uitgelezen kans. Een extra impuls gaf de ZDF-reportage Die Akte Mensch me ook al in februari. Die had het over de recente ontdekking van de Denisovamens in SiberIë . Wonderlijk wat de archeologen en antropologen over de evolutie van de mens nog steeds ontdekken. De KMKG-tentoonstelling die vorig jaar ‘Touring Exhibition of the Year’ werd en na Brussel naar Japan gaat, bevat replica’s op ware grootte maar ook bijzonder leerrijke visuele technologische snufjes die je alles over de grottekeningen bijbrengen. Bijzonder is het ook verschillende wetenschappers aan het woord te horen over het cro-magnondenken. De tentoonstelling besteedt aandacht aan de culturele context waarin de kunst van de cro-magnonmens tot stand kwam en toont de bezoeker onder meer hoe de mensen van toen leefden, op jacht gingen, zich kleedden en wat ze aten. Het paleodieet, eten als onze voorouders, zoals ook de ZDF-uitzending toont, blijkt hip. De cro-magnonmens recycleerde tevens intensief alles wat zich in zijn omgeving aandiende: een moderne mens dus.

De tentoonstelling is beslist een aanrader voor het hele gezin, zeker met de paasvakantie in het verschiet.

VOLZET – Labyrint – Elewijt*****

Af en toe hartelijk lachen, het kan geen kwaad.Toneelkring Labyrint uit Elewijt speelde het voorbije weekeinde een komedie van Frans Vlaskop, VOLZET, in een regie van Jonas Lembrechts.

Het verhaal

Jaak (Peter Berghs) en zijn vrouw Victorine (Ann Lauwers) spenderen hun drie weken vakantie al jaren op dezelfde camping. Sinds zijn beste vriend  het bij de ambetante buurvrouw (Kaat Van Boxtael) voor bekeken heeft gehouden en de camping een nieuwe uitbaatster (Kathleen Alcide) heeft gekregen, is echter niets meer zoals vroeger. Ook de voorspelde drie weken in het gezelschap van de simpele Piet (Fried Merckx) en Gerarda (Ger De Broeck) kunnen Jaak niet echt opvrolijken.

Als er dan plots twee jonge studentes Liesje en Katrien (Merel Mancel en Lorate Jaspers) verschijnen, komt er weer heel wat leven in de brouwerij. Of komt een ‘vervelende’ Hollander (Dautzen Jaspers) alsnog roet in het eten strooien?

Het spel

Dat amateurtoneel zijn charme heeft, hoeft geen betoog. Talent van eigen bodem is vaak verrassend origineel en echt. Dat was het geval met de productie VOLZET van toneelkring Labyrint uit Elewijt. Een mooie mix van ervaren talent en jeugdige nieuwkomers in een goedgekozen rolbezetting zorgde voor een goed op elkaar afgestemd en getimed speltempo, waardoor de lachsalvo’s niet van de lucht waren. Een verzorgd en stijlvol decor en mooie aangepaste kostuums maakten het tot een afgewerkt geheel. Het lag dan ook voor de hand dat VOLZET op een daverend applaus werd onthaald en zelfs een dagje eerder van start diende te gaan om het aantal gegadigden de kans te geven het stuk te zien.  Men zegge het voort … Labyrint levert klasse!

Prikkelende ideeën van Machiavelli – prof. dr. Bart Raymaekers – VAM *****

Machiavelli (1469-1527) wordt beschouwd als één van de meest controversiële politieke denkers. Iedereen kent wel de uitspraak die aan hem wordt toegeschreven: het doel heiligt de middelen en je tegenstander omschrijven als een machiavellist geldt niet meteen als een compliment.
Achter deze clichés schuilt een politieke denker van formaat. Machiavelli kende de politiek van binnenuit omdat hij vele jaren zijn stad Firenze diende vanuit de hoogste politieke functies. Hij kende ook de relativiteit van politieke actie. Nadat hij zich noodgedwongen moest terugtrekken, besteedde hij zijn tijd aan enkele van de belangrijkste politieke teksten: Il Principe (1513) en de Discorsi, gedachten over staat en politiek (1519), over de geschiedenis van het oude Rome. Zijn teksten laten hem kennen als een scherpe waarnemer van de politiek uit zijn tijd, maar ook als een groot bewonderaar van de Romeinse republiek. Geschreven in een nuchtere en heldere stijl, hebben zijn teksten niets aan actualiteit ingeboet. Zijn realisme en zijn analyse hebben ervoor gezorgd dat hij tot op vandaag wordt beschouwd als één van de eerste moderne politieke denkers. In deze voordracht werd een heldere schets gebracht van Machiavelli’s denken in beide bovengenoemde werken en werd in discussie gegaan over de betekenis van zijn aanbevelingen.

Kern van Machiavelli’s denken: politiek en moraal hebben niets met elkaar te maken. In zijn functie van verantwoordelijke van de Buitenlandse Betrekkingen van de stadstaat Firenze, profileert Machiavelli zich niet als een kamergeleerde maar als man van de politieke daadkracht. Hij valt echter in ongenade en trekt zich terug in San Casciano waar hij begint te schrijven in de Italiaanse volkstaal, voor die tijd ongewoon.

De mensopvatting van Machiavelli is er een van illusieloos realisme. Mensen zijn slechts geïnteresseerd in eigenbelang, in eigen geldbeugel. Als het slecht gaat in de staat, zijn beschaving en cultuur slechts een dun laagje vernis. Mensen laten zich bij uitstek leiden door begeerte en vrees. Als ze dan toch al naar de moraal leven dan is dat uit vrees, zwakheid, onwetendheid. Politiek handelen is voor deze Florentijnse filosoof, technisch d.i. met kennis van zake handelen. De plicht van elke politicus is het verwerven van de macht en ze te behouden en te vermeerderen. Politiek is wat je hebt weten te realiseren. Het is een vorm van toegepaste wetenschap: de politicus moet in staat zijn de wetmatigheden van de gemeenschap waarin hij functioneert te (her)kennen om ze te gebruiken. Hij moet kunnen steunen op ervaring en historische kennis. Hij moet vertrekken van de feitelijke realiteit, zonder blauwdrukken, utopieën, of opvattingen over de ideale staat. Politiek heeft absoluut geen boodschap aan moraal. De mens handelt uit eigenbelang dus moet de politicus dat eveneens doen. Het is een kwestie van efficiëntie: het doel heiligt de middelen. Macchiavelli heeft een koude, scherpe, analytische blik op de mens en derhalve ook op de politiek. De politicus, de leider kan niet anders dan immoreel handelen: leugen, moord, geweld, wreedheid, ontrouw, vleierij behoren tot de mogelijke middelen om het doel te bereiken. Divide et impera; Si fecisti, nega; Fac et excusa zijn slechts enkele van de aanbevelingen. In ‘De heerser’ komen nog meer gelijkaardige aanbevelingen voor ze mogen alleen niet tot anarchie leiden; moeten dus met enig inzicht en steeds tot vermeerdering van eigen macht aangewend worden. Is Machiavelli voorstander van een bepaalde regeringsvorm? Neen, de omstandigheden, de context bepalen voor hem de regeringsvorm. Democratie vereist wel over het algemeen een hogere intelligentie- en ontwikkelingsgraad.

In discussie met Machiavelli kwamen aan bod:

• Machiavellisme behoedt voor overdreven moralisme
• Is politiek een techniek?
• Kan een immorele politiek iets duurzaams realiseren?

Interessante discussiepunten die een boeiende uiteenzetting besloten. Zeer veel prikkelende ideeën die een grond van waarheid bevatten, tegelijk waar en niet waar zijn, nuancering behoeven. De politicus moet ervoor zorgen dat het ‘poein’ (technisch handelen) en het prattein (de praxis, the good practice), in een gezond evenwicht worden gebracht bij het creëren van een respectvolle samenleving. Doel en middelen schuiven dus voor zo’n politicus als het ware in elkaar. Machiavelli present op menig politicusbureau, een must misschien ook op dat van ieder die geïnteresseerd is in politiek.

Bart Raymaekers (°1959) is gewoon hoogleraar en sinds 2013 decaan aan het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte aan KULeuven. Hij doceert ethiek en rechtsfilosofie aan het HIW en aan de Rechtsfaculteit KULeuven. Zijn onderzoek spitst zich toe op de vraag naar de grondslagen van normativiteit en op de relatie tussen ethiek en recht. Hij publiceerde over Kant, Hegel en Machiavelli. Hij is auteur van o.m. Ethiek, recht en samenleving (2013), Ethiek. De basis (2012). Hij gaf gastcolleges aan Peking University (China) en Karoly Gaspar University (Budapest).

Dear White People – Justin Simien ****

“My film isn’t about ‘white racism’ or racism at all. My film is about identity. It’s about the difference between how the mass culture responds to a person because of their race and who that person understands themselves to truly be. All explored through the microcosm of a success-oriented Ivy League college.” —Justin Simien

Met Knack Club vrijkaarten naar de film mogen, altijd een leuke verrassing. Deze keer naar UGC- De Brouckère in Brussel voor de avantpremière van Justin Simiens ‘Dear White People’. Na de controverse rond  onze ‘zwarte’ Minister van Buitenlandse Zaken  Didier Reynders vorige week, en de boude uitspraken van Bart De Wever inzake racisme en discriminatie in Vlaanderen, een Amerikaanse film die het onderwerp op een heel eigen wijze belicht.

Synopsis en prijzen

“Dear white people, het aantal zwarte vrienden dat je nodig hebt om geen racist te zijn is opgetrokken naar twee. Je wietleverancier Tyrone telt niet mee.”, zo opent de rebelse Sam haar provocerende programma op de campusradio.

Wanneer de blanke studentenvereniging het jaarlijkse Halloweenfeestje omdoopt tot een “vind je innerlijke neger” fuif, lopen de spanningen hoog op. Er zullen kanten gekozen moeten worden…

In zijn scherpe en humoristische filmdebuut vindt regisseur Justin Simien een nieuwe manier om over vooroordelen en stereotypen te spreken. Dear White People won onder andere de Special Jury Prize op Sundance 2014 en de prijs voor beste film op het San Francisco International Film Festival.

De internationale pers

‘Alle personages in de film worstelen met de verwachtingen die anderen van hen hebben. Voor zowel de blanke als de zwarte studenten geldt dat ze moeten uitmaken bij welke kliek ze horen. Sam heeft zich opgeworpen tot leider van het militante zwarte groepje, meer uit verwarring over haar afkomst dan uit overtuiging. De ambitieuze Coco sluit zich liever aan bij de blanke elite, in een poging door te breken als YouTube-ster. Troy, zoon van de decaan, wordt door zijn vader gezien als de nieuwe Obama. Alleen nieuwkomer Lionel valt nog niet in een hokje te plaatsen.’ – de VOLKSKRANT

‘Een fraai en urgent regiedebuut van Simien, waarin met name de charmante jonge acteur Tyler James Williams opvalt als de schuchtere, homoseksuele Lionel Higgins. Hij wordt door beide kampen buitengesloten. Dear white people laat zien dat de rassendiscriminatie, die pas in de jaren zestig formeel ophield te bestaan, in woord en daad nog altijd niet is uitgeroeid. Goed dat deze onderhoudende film vooroordelen en stereotypen haarfijn benoemt, zonder de pretentie ook te beschikken over de antwoorden.’ – DE TELEGRAAF

‘Barack Obama mag der erste schwarze Präsident in der Geschichte der Vereinigten Staaten sein, aber hat dies das Bild der Schwarzen in der Öffentlichkeit nachhaltig verändert? Nehmen wir diese Gruppe von afro-amerikanischen Studenten: Lionel (Tyler James Williams), Samantha (Tessa Thompson), Troy (Brandon P Bell) und Colandrea (Teyonah Parris) sind eingeschrieben an einem Ivy League College. Als weiße Studenten eine Motto-Party veranstalten, deren Thema mit der Verkleidung als Afro-Amerikaner der Verspottung eben dieser bedeutet, bringt dies die betroffenen Studenten auf die Barrikaden. “Genug!”, sagen sie. Es kommt zu Protestbewegungen, die auf intellektuelle Weise, z.B. in Form von Seminararbeiten, ausgefochten werden. Denn wusstest ihr schon, dass ein Film wie Gremlins – Kleine Monster Ausdruck weißer Angst vor schwarzer Kultur ist? Macht euch gefasst auf ähnlich erschütternde Enthüllungen!’ – MOVIEPILOT

‘A fresh and funny new voice on the scene in writer-director Justin Simien’ ‘Bolstered by an excellent cast that should find an especially appreciative audience among young black moviegoers’ ‘Simien’s stylized, confrontational approach enables him direct access to his characters’ thoughts, ambitions, hang-ups and concerns in a way that a more naturalistic piece couldn’t have managed’ ‘Dear White People (…) provokes admiration for having bothered to ask some of the hard questions without pretending to know any of the answers’ ‘A fine showcase for its actors: Fleshing out characters that could have been little more than one-note mouthpieces, Williams, Thompson, Parris and Bell all make strong, distinctive impressions, with Thompson perhaps the standout as the film’s sharpest and most enigmatic figure’ – VARIETY

‘Dear White People is sure to become both a cult hit and a staple on college campuses across the country’ – THE HUFFINGTON POST

‘A edgy premise and memorable cast make for a potent first impression’ ‘The cast has abundant opportunity to flex their range, led by Thompson’s conflicted student activist, whom she portrays with practiced composure’ ‘Simien intensifies the impact of both action and dialogue with a self-reflexive directorial style that creates a marginally heightened sense of reality, revealing more about characters’ motivations than would conventionally be expected’ – THE HOLLYWOOD REPORTER

‘A slyly provocative achievement and a serious calling card for its writer-director, Justin Simien’ ‘Kathryn Bostic’s lovely, understated musical score is a plus, but so is nearly every performance on screen’ ‘Thompson emerges as the heart and soul of “Dear White People”‘ ‘This is the best film about college life in a long time, satiric or straight, comedy or drama’ – THE CHICAGO TRIBUNE

‘As smart and fearless a debut as I have seen from an American filmmaker in quite some time’ ‘A clever campus comedy that juggles a handful of hot potatoes — race, sex, privilege, power — with elegant agility and only an occasional fumble’ ‘Samantha White, played with heartbreaking poise by Tessa Thompson’ – THE NEW YORK TIMES

‘A smart, hilarious satire of the Obama age’ – INDIEWIRE

‘Thoughtful and hilarious’ ‘Simien maintains a scrupulously light tone and deft touch’ ‘A satirical and timely conversation about race’ – THE WASHINGTON POST

‘A button-pushing word-of-mouth dynamo’ – THE WALL STREET JOURNAL

‘A confident and handsome first feature that’s bursting with ideas’ – THE GUARDIAN

‘A clever, provocative and incisive social satire’ ‘A topnotch cast, and the actors disappear into their complex characters’ ‘An auspicious debut for filmmaker Simien’ ‘Dear White People is an ambitious, insightful and witty undertaking on a hugely important subject’ – USA TODAY

Race tension and cultural expectations make a funny and explosive mix’ ‘Simien’s highly stylized dialogue is rich, sharp and funny. His loose script gives the actors lots of chances to let ’er rip’ “Dear White People” is a film of the moment, and an essential one at that’ – NY DAILY NEWS

Marc Chagall. Een retrospectieve (1908 – 1985) – KMSKB – Brussel*****

Het Museum voor Schone Kunsten in Brussel heeft een indrukwekkende verzameling werken van Marc Chagall weten samen te brengen. Tot 28 juni kunt u zich verdiepen in de poëtische wereld van deze joods- Russische kunstenaar. [ … ] Deze expo geeft een goed beeld van de diversiteit van Chagall. Met bijna driehonderd werken uit diverse musea, waarvan een groot aantal uit privécollecties, is dit een gelegenheid die geen elke liefhebber mag missen. En neem gerust uw kroost mee, voor kinderen is Chagall een mooie ingang in de moderne kunst. ¹

Een paar decennia geleden zag ik werk van Marc Chagall in de Fondation Maeght in Saint-Paul-de-Vence  en het Musée Chagall in Nice. Het licht van het mediterrane zuiden inspireerde menig kunstenaar, haalde de somberte uit hun werk. Hun ‘joie de vivre’ straalde er van het canvas. Het lag dus in de lijn van de verwachtingen dat ik de ‘indrukwekkende’ retrospectieve van Chagalls werk in het KMSKB aan de Museumstraat in Brussel niet zou missen. Een licht- en kleurimpuls – wist ik – voor een sombere dag.

De artistieke loopbaan van de schilder wordt uitvoerig geïllustreerd aan de hand van zijn vroege schilderijen vanaf 1908 tot zijn laatste monumentale creaties uit de jaren ’80. De tentoonstelling behandelt de grote thema’s van zijn oeuvre, met name zijn verbondenheid met de Joodse cultuur, de iconografie van het Joodse dorp en de volkstradities, maar ook zijn kennismaking met de 17^de eeuwse literatuur – met name die van La Fontaine – , de ontdekking van het licht en het bijzonder kleurgebruik.

Speciale aandacht gaat uit naar zijn Russische periode, waarin hij zich met zijn persoonlijke stijl onderscheidt van de avant-garde met de kubistische revolutie.

De originele poëtische taal van Chagall dompelt de bezoeker onder in zijn verbluffende artistieke wereld, getuige van verschillende culturen en tradities. Chagall fascineert in kleur, vorm en symboliek.

¹  Cobra.be

Uiterst zeldzaam: zonsverduistering op het lentepunt, 20 maart 2015

 

Ik had mijn eclipsbrilletje klaar en was getuige van een uit de wolken te voorschijn kruipende zon die een maan werd. Prachtig! Zo ging het precies: we zagen de eclips als een hap die in eerste instantie uit de rechterkant van de zon werd genomen en steeds groter werd. Halverwege de verduistering bevond die hap zich aan de bovenkant, en tegen het einde van de eclips verdween deze aan de linkerkant van de zon. De verduistering duurde bij ons 2,3 uur. [bron: Zonsverduistering op 20 maart 2015 – hemel.waarnemen.com]