Toen ik onlangs de Chagall-retrospectieve in Brussel bezocht, trof me het bovenstaande werk. Ik nam er een foto van. Later las ik in een artikel in Kerk & Leven: “Wereldoorlog II nadert […] en Chagall ontkomt naar de Verenigde Staten. De duisternis van ‘zijn’ twintigste eeuw schreeuwt hij uit in een dertigtal kruisigingen van Christus, joods gebedskleed om de lenden, als symbool van de gemartelde Joden en van alle gediscrimineerde volkeren. Het maakt zijn werk actueler dan ooit. Opmerkelijk is het onlangs opgedoken Apocalyps in lila, Capriccio (1945) dat paus Franciscus bestempelde als „het meest spirituele werk van de twintigste eeuw”. Ondanks alle ellende blijven Chagalls kruisigingen doordrongen van zijn typische kleurenpracht, als sprankels hoop.”1
1 Ilse Van Halst, Kerk & Leven, Sprankels van hoop in duistere tijden, 25 maart 2015
Blauwkruikje 