Dat Oxford de 150ste verjaardag van de publicatie van Lewis Caroll’s Alice in Wonderland niet onopgemerkt zou laten voorbijgaan lag in de lijn van de verwachtingen. Dat merkte ik toen ik zowat een maand geleden op doorreis was in Oxford en er in Broadstreet de bovenstaande foto maakte van het uitstalraam van de Oxford Bookshop. Ook Ronny De Schepper weidt er op zijn Writers’ blog vandaag een bijdrage aan. Over Lewis Caroll (pseudoniem voor de Oxford wiskundige Charles Lutwidge Dodgson) ontstond een welles nietes ‘Caroll mythe’ die onderzoek doet naar de verdwenen dagboeknotities van Dodgson, wellicht door zijn familie – an unknown hand – eruit gehaald na zijn dood om zijn toen reeds gevestigde reputatie te bewaren. Het victoriaanse oog keek anders naar kinderen als het hedendaagse, argumenteren sommige onderzoekers. Andere menen bewijs te vinden voor Dodgsons pedofiele neigingen in de breuk met de familie Liddell. Harde feiten bleven tot op heden onvindbaar. De controverse tussen de onderzoekers lost de vraag waarom er zoveel foto’s en notities toen al vernietigd werden niet op. De victoriaanse levenshouding is wellicht toch meer verantwoordelijk geweest dan wordt vermoed: conservatisme, zelfvoldaanheid, strenge fatsoensnormen, nuchterheid en humorloosheid. De gegoede burger gaf de toon aan; vroomheid en ingetogenheid waren de deugden die een ieder moest beoefenen; uitingen van seksualiteit en erotiek waren in het openbare leven taboe. Typerend is ook dat het verschijnsel van de zogenaamde dubbele moraal op seksueel gebied (volstrekt verschillende normen voor man en vrouw) hoogtij vierde.
Blauwkruikje 