Dinsdagochtend en ik moet een trein halen om 8u28. Het regent. Een zomerse plensbui die niet lang duurt maar je wel doorweekt achterlaat. Paraplu in de aanslag wacht ik in de wagen op de parkeerplaats van het buurtstation en overpeins de komende dag. De Triënnale Brugge 2015 (20/5-18/10) met twee jaargenoten germanisten staat vandaag op het programma. Alsof we het wisten toen de keuze op Brugge viel en niet op Beaufort 2015. Het weer, dachten we. In Brugge kunnen we makkelijker een cosy brasserietje of patisserietje binnenwippen als dat niet meezit. Met een zucht klap ik het wagenportier dicht. Hondenweer en nadien een overvolle treinwagon. Brussel – Brugge verloopt iets comfortabeler en mijn plu krijgt de kans om te drogen. Ondertussen zijn we met z’n tweetjes al goed op dreef met bijpraten en als Brugge in zicht komt, klaart de hemel zowaar helderblauw uit. Uit Oostende naar Brugge gekomen, wacht bij de uitgang de derde van het gezelschap. Eerst langs de infokiosk en als ik nog even tijd vraag voor een toiletbezoek, slagen we erin om elkaar kwijt te spelen in een cirkeltje ‘uitgang, lokettenhal, uitgang’. De mobieltjes brengen soelaas. Het trio kan op pad.
Het concept heeft ons kunnen overtuigen. Maar een eerder verwarrende keuze wacht ons. Er is een parcours ‘Earmarks’ dat uitnodigt om verschillende plekken in Brugge te bezoeken en hun geluidskwaliteit te beleven. We kiezen voor het kunstparcours maar we hebben ons de wandelgids niet aangeschaft en redderen met de brochure waarop een miniplan met de locaties van 14 kunstinstallaties.
De eerste installatie van Daniel Dewaele bevindt zich op het plein voor het station: The Passage Room, een knalrode container ‘To Becone a New Citizen of Bruges’. Originele intro, oordelen we. In de binnentuin van het Begijhof zijn Tadashi Kawamata’s ‘Tree huts in Bruges’ speelse, spirituele verwijzingen naar de geborgenheid die afzondering en stilte kunnen bieden. Op het Oud Sint Jan, menen we, staat er een kraan. Groot is onze verbazing als we lezen dat het eigenlijk om de Britse installatie UNDERCURRENT van HeHe gaat. Haar symboliek is bijzonder frappant in deze historische context. Naast de Salvatorkerk worden we gecharmeerd door de Chinese constructie Doing Nothing Doing – Wu Wei Er Wei van Song Dong. We laten ons even, zittend op de trappen, meegaan met de stroom van de indrukken van het moment terwijl we onverwacht door een schaduwgezel – de eega van ééntje van ons – op foto vastgelegd worden en wat meer deskundige wandelgidsinformatie krijgen. Leuk! Onze wegen scheiden zich weer en als trio stevenen we naar de Markt. Daar gaan we even binnen in Vibeke Jensens 1:1 Connect – Diamondscope. Een Noorse creatie. Prachtig zijn de gebroken weerspiegelingen van de gebouwen en de dynamiek aan de Markt. Speels het effect van te zien-zonder-gezien-te-worden. Een ervaring die menige Brugse bewoner allicht vertrouwd is.
En dan beslissen we te pauzeren. In de Vlamingstraat is Bakerstreet / Patisserie Prestige een leuk adresje, weet één van ons. En of ze gelijk heeft! De lunch valt iets langer uit. Geen zorg want we hebben net een regenbui ontlopen.
Op de Burg komt Nathan Coley’s lichtsculptuur A Place Beyond Belief me bekend voor. Watou14, in de kerk, herinner ik mij. Hier nu in de buurt van de Bloedkapel. Achteraan op het plein – wie niet goed oplet, loopt eraan voorbij – staat wat donker weggedoken de chocoladesculptuur UBER Capitalism van de Oostenrijker Rainer Ganahl. Een aanklacht in het riante Brugge, wereldcentrum van de chocolade, tegen de kinderarbeid, mensenhandel en gevaarlijke werkomstandigheden in de landen waar de cacao geoogst wordt. Het roterende UBER Capitalism herinnert aan het roterende Benz-logo van weleer.
Op het Van Eyckplein en in het hanzekwartier zoeken we naar de zwevende luidspreker die op bepaalde locaties geactiveerd wordt door een gps-gestuurd netwerk. Een installatie van het akoestisch traject. We moeten het overslaan want de luissprekers zijn op wandel. We trekken naar de Poortersloge waar de Belgische Vermeir & Heiremans’ video-installatie Masquerade de Art House Index promoot. Een moeilijk te begrijpen creatie, concluderen we. Het werk blijkt zijn titel en structuur te danken aan de laatste roman van Herman Melville, The Confidence Man – His Masquerade (1857), een kritiek op een cultuur van professioneel vertrouwen, die menselijke relaties herleidt tot louter financiële transacties. Het is een filmische vertelling die in 45 scenes een reeks uitwisselingen verhaalt tussen een zogenaamde ‘confidence man’ en zijn medepassagiers op de stoomboot Fidèle. Het titelpersonage neemt daarbij verschillende identiteiten aan en manipuleert de overtuigingen en het vertrouwen van zijn slachtoffers, om ze uiteindelijk aan hem te binden met een financieel contract.
Langs de Sint – Annarei – Potterierei proberen we de pontons uit van de Canal Swimmer’s Club van het Japanse architectencollectief Atelier Bow – Wow. Een prachtidee op deze locatie, vinden we.
We beslissen nog één installatie te bezoeken en flaneren langs de Verversdijk en de Hoogstraat naar de Groenerei en de Indische installatie van Studio Mumbai, Bridge by the Canal. Wonen op een brug? De Italianen van Firenze deden het al.
Langs de Steenhouwersdijk, de Rozenhoedkaai en Arents Hof struinen we naar het Wijngaardplein aan het Minnewater en doen er nog een terrasje. De schaduwgezel vervoegt opnieuw ons gezelschap en we praten wat na. Een warme avondzon breekt door. Een mooier einde van een boeiende culturele verkenning in de spirit van oude vriendschap kan een mens zich niet wensen.
Blauwkruikje 