Op zondagmiddag in Touché (Radio 1) bij Fried’l Lesage, Felix Van Groeningen horen vertellen over zichzelf en zijn film Belgica die vorige week in de bioscopen kwam en die film dan dankzij Knack Club – tickets meteen ook kunnen zien, dat is mooi !
Qua stijl een duidelijk herkenbare Van Groeningen, qua onderwerp een compleet ander gegeven dan dat van The Broken Circle Breakdown. Meeslepend door de fantastische soundtrack, de realistische inkijk in de ups en downs van de Frank-helpt-Jo-rock’n roll-geschiedenis, het succes en de neergang van hun danscafé Belgica en de impact daarvan op hun privéleven. Vertederend door de vader-zoonmomenten (Frank en zoontje), de moeder-zoonmomenten (Jo), het broederlijke ‘stick together’. Weinig gemoraliseer maar rauwe rechttoe-rechtaan-realiteit die voor zichzelf spreekt naast subtiele hints in beeld en repliek geven deze prent haar universele karakter.
Felix van Groeningen aan het woord over het ontstaan van Belgica in een interview met Knack Focus-journalist Geert Zagers: ‘Als er in een scenario niets zit waar ik kapot van ben, kan ik het niet opbrengen om de film te maken.’
Het gaat Felix Van Groeningen voor de wind. Eerst werd zijn film ‘Belgica’ positief onthaald op het Sundance Filmfestival en hij won er de Prijs voor Beste Regisseur, en nu heeft Netflix de wereldwijde rechten op de film gekocht.
Enkel de exploitatie binnen de Benelux en enkele Europese landen waar ook ‘The Broken Circle Breakdown’ het goed deed, komt niet in de handen van Netflix. Het is de eerste keer dat een Belgische film wereldwijd verkocht wordt aan de streamingdienst.
De soundtrack van de film werd gemaakt door Soulwax, die voor de gelegenheid samenwerkte met verschillende bands. bron: Knack Focus (JL)
Enkele recensiefragmenten:
‘Minstens zo opvallend als de film is de soundtrack, die met gemak het derde personage in Belgica genoemd mag worden. Elke noot die je in de film hoort, komt uit de koker van Soulwax. Al zie je die naam niet één keer in de credits opduiken. Hoe dat komt? Stephen en David Dewaele bedachten voor de gelegenheid vijftien nieuwe groepen, stelden die eigenhandig samen met het kruim van de Belgische muziekscène en schreven, produceten én mixten de integrale geluidsband. Een huzarenstukje! Daarbij leggen de Dewaeles bovendien een groot talent voor productie aan de dag. Zonder verpinken schuifelen beide boers tussen stijlen en (sub)genres, zonder aan authenticiteit in te boeten.’ – De Morgen 25/02/2016****
‘Lashings of adultery, domestic violence, horrendous business acumen and more cocaine see the brothers butt heads and rather predictably fall out. It’s at that point van Groeningen switches things up. Instead of a morality tale about excess and its certain fatal consequences, things look a lot more like real life. Jo and Frank attempt to work out their differences. Characters who were the life and soul of the party aren’t dead or in prison, they’re at an art gallery looking decidedly middle class, and finally there’s a realisation that things have to slow down. Anyone who has pushed things a bit too far, and woken up with one too many “wtf” mornings, will appreciate how close Belgica has got to replicating hedonism going off the rails.’ – The Guardian 22/01/2016****
“Belgica” has a restless, pulsating rhythm all its own, treating expertly cut musical montages (the awesome score is by Belgian rock-electronica group Soulwax) as a vital storytelling technique in between its quieter moments of fallible human interaction. There are a few too many breakable objects tossed in anger at walls and on floors, but Groeningen and co-writer Arne Sierens mostly avoid these hoary melodramatic fallbacks for something purer and realer. As Frank, Tom Vermeir rivetingly sells his character’s troubling downhill slide and the resulting neglect of his son and wife Isabelle (Charlotte Vandermeersch), while Stef Aerts (2015’s “Cub”) paints Jo as caddish and disheveled, but not without a steadier moral compass. This doesn’t mean he is immune to mistakes—far from it—and the manner in which he handles the rather mature decisions vivacious girlfriend Marieke (a standout Hélène De Vos) makes in regard to both their futures is detestable. By the time he realizes the error of his ways, the damage has been done. His are actions he will have to live with in order to move forward. At first glance, the concluding scenes appear to come too neatly and easily, but looking closer reveals far more cutting, pessimistic—but, ultimately, accurate—implications. From lowly hole in the wall to an orgiastic, three-story Dante’s Inferno, is Cafe Belgica worth saving? And moreover, will anyone still show up if it aims for a modicum of class? “Belgica” finishes on an unsettling note worth pondering.’ – Dustin Putman’s The Film File ***
‘In past features, van Groeningen employed sophisticated cutting and inventive nonlinear tricks to avoid the overly simplistic rise-and-fall structure that emerges here. This time, he embraces a purely straightforward chronology, albeit one that doesn’t always connect the dots. In one scene the brothers might be snorting coke with the Shitz lead singer Davy Coppens (Boris Van Severen), only to be called to a funeral (but whose?)the next .[Het gaat hier om de begrafenis van de vader van Jo en Frank, natuurlijk. Dat de man in het ziekenhuis lag, ongeneeslijk ziek was en dat feit een woordenwisseling tussen de broers over ‘vergeven’ voor gevolg had waarop Frank (gelijkend op zijn vader) wanneer hij de oorzaak van de ondergang van de Belgica wordt, terugkomt, heeft deze recensent gemist. BK]. This may be a boys’ story, but the director’s sympathy clearly extends to their maligned female lovers, and as the darkness encroaches and tragedy mounts, it actually seems to take their side.
Life is a dizzying tilt-a-whirl, powered by the dynamically wide-ranging music of a group called Soulwax, who’ve created not only the epic vibe that powers the film itself, but also the individual sounds of the many made-up acts who give the Belgica its legendary status. Whether outsiders demonstrate any interest in the ups and downs of an obscure Flemish rock club remains to be seen, though at least the music makes a case for why they should care.’ – Peter Debruge – Variety.com 21/01/2016
Blauwkruikje 