Borderline Times, het boek en de tentoonstelling van prof. dr. Dirk De Wachter

Borderline Times. Het einde van de normaliteit,  het boek dat psychiater Dirk De Wachter in 2012 schreef, lag al lang op lezing te wachten.

In het Museum Dr. Guislain (Gent), voor de gelegenheid omgetoverd tot Museum Dirk De Wachter, liep tot 25 september een tentoonstelling – die ik jammer genoeg op de valreep miste – onder dezelfde titel. Het verslag van de bevriende kunstblogster Emittra zorgde echter voor een mooie impressie en commentaar. Zo kreeg ik toch nog een glimp mee van dit kunstevenement. Prof. dr. Dirk De Wachter gaf in mei 2016 als peetvader van  DAVID vzw, een interview over Borderline Times waarin interviewers en geïnterviewde stilstaan bij de onderwerpen Kunst als vorm van zorg, Het brein als verklaring, Kunst als spiegel, Kunst in de wachtkamer van De Wachter, Kunst van het wachten en Kunst als empathie.

In december 2012, beluisterde ik hem gedurende een lezing voor de Vlaamse Academici van Mechelen waar hij in grote lijnen de inhoud van zijn pas verschenen boek in een betoog samenvatte. Nu, vier jaar later, is het gegeven van die publicatie nog altijd springlevend en prof.Dirk De Wachter is een veelgevraagd man in de media en op allerhande podia.

Uitvoerig op de inhoud van het boek ingaan, wil ik hier niet doen, dat hebben ondertussen al vele anderen gedaan. Overduidelijk blijft in elk geval dat Dirk De Wachter de vinger aan de pols van onze tijd en onze maatschappij houdt. Binnen de soms duistere toekomstvoorspellingen van ‘een opgemerkt legertje intellectuelen’ die het ‘allemaal hebben over het systeem, over de mens, over de planeet, en allemaal (op)roepen tot een groot(s) nieuw ethisch imperium, in de hoop dat we misschien nog net op tijd de ondergang van alle menselijk relevante domeinen zouden kunnen tegenhouden, in de hoop dat we bij het nemen van de ‘border’ niet de diepte in tuimelen. (blz. 245)’, houdt hij het hoofd koel en levert hij op zijn beurt en vanuit zijn domein een bijdrage door een boodschap van hoop, door een ethisch appèl gebaseerd op ‘La petite bonté’ van Emmanuel Levinas de wereld in te sturen en ons erop te wijzen dat ‘de grote Kunst ons een glimp van de Oneindigheid (kan tonen)’ een ervaring die men o.a. deelachtig kan worden in ‘de onovertroffen muziek van J.S. Bach’. Dirk de Wachter besluit zijn boek dan ook met de volgende regels uit de Bachcantate BWV21:

Ich hätte viel Bekümmernis in meinem Herzen
Aber deine Tröstungen erquicken meine Seele.