De dag plukken in Watou gedurende de zomermaanden is een must geworden. Na al die jaren is die plek in de Westhoek de incarnatie van een verlangen geworden, maar ook van een confrontatie met de maatschappelijke werkelijkheid die tot nadenken aanzet. Uit de spanning tussen beide groeide iets opbeurends, iets zalvends.
De aanblik van Watou veranderde met de tijd: B & B’s vatten er post, het Douviehuis werd verbouwd tot een riante vakantiewoning, wandel- en fietsroutes komen er langs, of vertrekken er, tal van horecazaken verwennen er de bezoeker met heerlijke streekgerechten.
Het altijd weer verrassende Kunstenfestival dat er woord en beeld in een unieke context samenbrengt, belichaamde de voorbije 38 jaar beslist mee de hoop voor ‘het dorp op de Schreve’. De sculpturen, video’s, schilderijen en installaties prikkelen dit jaar onze gedachten en fantasieën over verlangen en troost. Dichter Bernard Dewulf schreef voor de catalogus het indringende en beklijvende essay Van koffie tot genade. Over ons verlangen naar troost.
Ik deed tien locaties aan – de elfde is off-Watou in Poperinge en reserveerde ik voor een later bezoek.
HET FESTIVALHUIS
Uitgelicht
Dit jaar gewijd aan de Nederlandse dichter Gerrit Kouwenaar (1923 -2014) zijn leven en werk.
Bij een gedicht van Peter Verhelst, letterkunstenaar Maud Bekaerts Nooit komt een eind aan ons verlangen, 2018
Whale Spotting Je kijkt naar de zon boven de zee. De roerloos hangende meeuw. De ene ademhaling waarin de zon zo trillend, waarin de walvis zo zwart Uit het diepe duistere zuchten van de zee oprijst, dat ene ogenblik Waarin de zon zo blikkert dat hij de walvis opslokt. Dat is de seconde waarin iets in ons zich naar binnen vouwt. Niet de blinde vlek van de walvis Maar dat we hierheen gekomen zijn Omdat we deel willen uitmaken Van dat wonder Van niets Dat we zijn. Het gat van mij, roetzwart Rond de walviszwarte vorm Van jou. Nooit. Nooit Komt een eind aan ons Verlangen. Peter Verhelst uit: Zoo van het denken, Prometheus, 2011 (nieuwe versie voor Kunstenfestival Watou)
VIJFHOEKSTRAAT 13
DE KASTEELTUIN
DE DOUVIEHOEVE
De film The Girl, 2017 van HANS OP DE BEECK (B) waarin een meisje een eenzaam leven leidt te midden van dromerige landschappen, duistere wouden en weidse afvalbergen. Ze beweegt zich tijdens de nacht, de vroege ochtend en in wind en regen voort op haar bakfiets en verzamelt het meest noodzakelijke om te over leven in het bos en in industriële gebieden.
De zachte en majestueuze esthetiek, de explosieve kleuren van textielkunstenaar SHEILA HICKS
Voor ROIG trekt het licht de figuren aan als motten maar eens dichtbij worden ze erdoor verblind. Voor hem staat licht niet symbool voor kennis maar voor wat ons in onze huidige maatschappij desensibiliseert.
DE GRAANSCHUUR
HART Er is iets gaande in mijn hart, het vouwt zich open als een bloem. Ik zag het in een droom, een bloem die voortdurend opengaat als een stromende waterval het gaat maar door het lijkt wel een perpetuum mobile of zo'n trap van Escher. Vanochtend voelde ik de knop van de bloem onder mijn huid. Eerst nog onopvallend maar ze groeit! Mijn huid barst open. Ter hoogte van mijn thymus staat nu de frisgroene knop. Ik draag haar als een parel. En nu beginnen de blaadjes zacht te openen. Op een bepaalde manier stelt het me gerust. Ja ik geloof in buitenissigheden mensen die door muren lopen, kunnen lezen met hun ogen dicht contact met planten en bomen, dit valt in eenzelfde categorie. Ik kan haar niet meer verstoppen, mijn bloem, mijn hart. Marije Langelaar uit: Vonkt, De Arbeiderspers, A'dam, 2017
HET PAROCHIEHUISJE
‘Somewhere over the rainbow’ (Judy Garland in 1938) of de hoop op het openen van een deur naar een plek waar problemen verdwijnen.
HET BRENNEPARK
Wie de kooi binnengaat en het hoofd in de gouden bol steekt, ziet een sterrenhemel en de akoestiek in de bol sluit de aardse wereld buiten. De bezoeker wordt even opgenomen in een universum van rust en ontsnapt aan de gevangenis van het aardse leven.
DE BROUWERIJ
Le Chagrin des Belges, geïnspireerd door Hugo Claus’ Het verdriet van België zet een deur open naar een waargebeurde nachtmerrie in het Belgisch Congo van Koning Leopold II die ons land blijft achtervolgen. Hij nodigt de Belgen uit om dergelijke feiten niet te vergeten. Alle werken uit Le Chagrin des Belges zijn gemaakt van houtskool.
SONNET XIV Als dan het koperen keteltje vol as van wat ik was wordt leeggeschud over het geduldig gras, mijn lief, sta daar niet voor schut en veeg de rimmel van je wangen. Denk aan de vingers die deze regels schreven in onze tijd van verlangen en die je streelden tijdens hun leven. En lach om wat ik was, onder meer het gesnurk in de bioscoop, de onderbroek die steeds afzakte, de debiele grap en de logge loop naar jou keer op keer toen ik je warme weelde pakte. Hugo Claus (1929-2008) uit: Nu nog (cd)
DE KERK
De verheerlijking van het bakje troost. Als bezoeker van het Kunstenfestival kan je één van Braats mokken mee naar huis nemen, als je het inwisselt tegen een persoonlijk kopje. De tassen representeren de massaproductie, die ons verleidt om onze eigenheid en ziel te verkopen.
Meer info: Kunstenfestival Watou 2018 nog t.e.m. 03 september
Blauwkruikje 