Dit ontroerende verhaal van een weduwnaar en zijn jonge zonen is een diepgaande meditatie over liefde, verlies en Ted Hughes, schreef The Guardian in 2015. Max Porter, de auteur, kreeg de Dylan Thomasprijs 2016 voor beste debuutroman. Het boek werd ook bekroond met de Sunday Times Young Writer of the Year Award, 2016 en met de Europese literatuurprijs, 2017. Saskia van der Lingen bezorgde voor De Bezige Bij een prachtige Nederlandse vertaling van deze fabelnovelle.
In drie hoofdstukken – 1. Een vlaag nacht – 2. Verdediging van het nest 3. Verlof om op te krassen -waarin afwisselend Jongens, Vader en Kraai aan het woord zijn, worden we als lezer geconfronteerd met een intens maar tegelijk grappig verwarrend en ontroerend rouwproces van een vader die achterblijft met twee jonge zonen na de dood van zijn vrouw. Het is een poëtisch kleinood dat krast en knispert van creativiteit en taalvirtuositeit en een erg gevat beeld ophangt van een lange rouwperiode.
Enkele recensies
Misschien is literatuur slechts dit: een levenslang verzet tegen de dood. Met de immer nakende dood in het achterhoofd moét er wel geschreven worden, al was het maar om een pover testament van ons vluchtige bestaan na te laten. Maar over de dood schrijven is geen sinecure — er valt weinig zinnigs over te zeggen en het vergt al een heel scherpe pen om al dat zwart tot behapbare woorden te versnijden. Max Porter slaagt er wonderwel in. […] Dat Porter een Ted Hughes-kenner is, blijft niet onopgemerkt, maar hij overstelpt de lezer niet met slimmigheden en hij houdt het bondig, wat de sprookjesachtige zeggingskracht alleen maar vergroot. Een extra zwarte pluim voor de humor, trouwens, want misschien is dat ons sterkste wapen: de wrange lach in het aanschijn van de dood. – R.S. in Knack van 30 maart 2016
De titel verwijst niet naar een gedicht van Ted Hughes, wel naar Emily Dickinsons ‘Hoop is het ding met veren’. Dit vernuftige debuut laat zien dat verdriet veelvormig is en dat het een lange adem heeft. Porter ontroert en verrast met zijn fabelnovelle. – Kathy Mathys in De Standaard van 8 april 2016
Op Klara beoordeelde Christophe Vekeman op 20 april 2016 de novelle als ‘onaantrekkelijk kunstwerkje van hoog niveau’.
Blauwkruikje 