In 1946 treedt [Eleanor Roosevelt] op vraag van president Truman toe tot de Amerikaanse delegatie van de pas opgerichte Verenigde Naties. Haar vuurdoop krijgt ze in de Commissie III die zich bezighoudt met de immigranten- en vluchtelingenproblematiek waar ze lijnrecht tegenover de Russische afgezant komt te staan. Met brio verdedigt ze haar argumenten, wat algemeen respect afdwingt. Haar humanitaire ingesteldheid, diplomatiek talent en aandacht voor de fundamentele mensenrechten maken dat ze verkozen wordt als voorzitter van de Commissie voor de Rechten van de Mens. Na lange discussies wordt op 10 december 1948 de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens aangenomen in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.
Onder Eleanor Roosevelts voorzitterschap is de Verklaring tot stand gekomen. Ze krijgt een staande ovatie voor de bergen werk die ze verzet heeft tijdens de voorbereidingsfase. Later zou ze postuum geëerd worden met de eerste prijs van de VN voor het respecteren van de mensenrechten. Naast haar werk als afgevaardigde bij de VN, is ze op vele fronten actief: als auteur van columns en artikelen, als bestuurslid van verschillende organisaties, als woordvoerder van o.a. de National Association for the Advancement of Colored People en als veel gevraagde gast op allerhande bijeenkomsten. Hoewel ze onder president Kennedy in 1961 nog voorzitter wordt van de VN-Commissie voor de Status van de Vrouw, gaat haar gezondheid er snel op achteruit. Naast bloedarmoede wordt duidelijk dat Eleanor Roosevelt ook lijdt aan beenmerg-tuberculose, een ziekte die ze waarschijnlijk reeds vanaf 1919 met zich meedroeg. Op 7 november 1962 overlijdt Anna Eleanor Roosevelt, drie dagen later wordt ze begraven.
Bron: Rosavzw.be
“One’s philosophy is not best expressed in words; it is expressed in the choices one makes… and the choices we make are ultimately our responsibility.”
Eleanor Roosevelt
Blauwkruikje 