Terwijl zondagmiddag in Leuven de kerstmarkt langzaam volliep vond in de Rector De Someraula het jaarlijkse winterconcert van het LAO plaats. Altijd weer een muzikale ervaring die zoals Wim De Vilder in zijn inleiding aangaf ‘de platgetreden paden verlaat’.
Onder de leiding van dirigent Hans Casteleyn werden we vergast op stukken van Franse componisten of componisten ‘with a French Connection’.
We luisterden in het eerste deel naar de ouverture LE CARNAVAL ROMAIN op.9 (1844) van Hector Berlioz. Als één componist het predicaat ‘romantisch’ verdient dan zeker hij., lezen we in het programmaboekje. Berlioz leefde gepassioneerd, stortte zich in stormachtige liefdes, kende succes en momenten van extase maar evengoed diepe ellende en afwijzing. Zijn kunstenaarschap zag hij als een grootse roeping. Le carnaval is een virtuoos showstuk, kleurrijk en vol verrassende wendingen. Mooi is de delicate, romantische liefdesmelodie die een ritmische Italiaanse springdans onderbreekt. Eerst horen we ze als solo voor de althobo of Engelse hoorn, dan voor de strijkers en tenslotte voor het hele orkest.
Vervolgens was Gabriel Fauré aan de beurt met de DOLLY-SUITE op. 56 (1894-1997). Fauré is als zachte componist de tegenvoeter van Berlioz. De DOLLY-SUITE is een reeks stukjes voor piano vierhandig opgedragen aan het dochtertje van de zangeres Emma Bardac, een intieme vriendin van de componist. Het meisje heette Hélène maar werd Dolly genoemd. We genoten van BERCEUSE, MI-A-O, LE JARDIN DE DOLLY, KITTY-VALSE, TENDRESSE en LE PAS ESPAGNOLE.
Het sluitstuk van het eerste deel werd het CONCERTO DA ESPERIMENTO voor fagot en orkest (ca. 1845) van Gioacchino Rossini. Voor deze driedelige ‘esperimento’ of meesterproef werd de solo-contrafagottist bij het Koninklijk Concertgebouw Orkest (Amsterdam), SIMON VAN HOLEN (B), uitgenodigd. We waren getuige van een adembenemende vertolking van fagottist en orkest.
Na de pauze volgde de SYMFONIE in d (1888) van CESAR FRANCK. Geen betere ambassadeur voor een Europa zonder grenzen dan de Nederlands-Belgisch-Frans-Duitse César Franck leren we uit de biografische notities. Door zijn afkomst bevindt deze componist zich op het snijvlak van de Germaanse en de Romaanse cultuur. Deze Symfonie zou zowat de Franse noblesse met de Duitse Tiefsinn verzoenen. Ik vond de uit twee delen en een finale bestaande symfonie heel moeilijk te verhapstukken: donker, melancholisch en met met erg wisselende stemmingen.
Met een klein maar fijn ‘toemaatje’ van Debussy bracht Hans Casteleyn ons echter weer helemaal in balans. 😊
Meer info over de solist: www.simonvanholen.be
Blauwkruikje 