Daar alleen kan liefde wonen daar alleen is 't leven zoet waar men stil en ongedwongen alles voor elkander doet.
Bovenstaande spreuk placht bij één van mijn grootmoeders op een houten schildje aan de muur te hangen. Als Montaigne zich omringde in zijn werkkamer met quotes van bekende filosofen uit de Oudheid om zijn leven zin en richting te geven dan kan deze spreuk best wel tellen, niet? En net vandaag werd ik er weer aan herinnerd, aan de woorden van dat houten schildje toen ik op de Limburgse website Even Stilstaan las:
Daar waar liefde woont, daar is het goed om leven. Zijn niet alle mensen daar naar op zoek? Het is een verlangen diep in de mens. Die liefde kan vele vormen aannemen. Niemand hoeft te zeggen hoe jij of ik dat invul. Als we maar leven als broeders en zusters onder elkaar. Als we mekaar het licht in de ogen maar gunnen. Nieuwsberichten vertellen helaas vaak iets anders. Belangrijk is het van te kijken naar wat niet het nieuws haalt. Naar het kleine geluk en het verborgen verdriet. Waar zijn mensen dagelijks mee bezig? Wat houdt hen gaande? Voor wie of wat leven ze? Hebben ze nog dromen, nog idealen?
De zorgvuldigheid waarmee mensen gebedsplaatsen onderhouden, of het nu kerken of kapelletjes zijn, moskeeën, synagogen of tempels, zegt niet alleen veel over de liefdevolle zorg van een gemeenschap voor haar patrimonium maar ook over haar behoeften en noden: in de drukte van het hedendaagse hectische leven even stil staan en ‘bij zinnen’ komen.
Blauwkruikje 