Ook dit zeer mooie en gevoelige gedicht van Herman De Coninck viel in mijn mailbox:
Poëzie Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je een hand op haar hete voorhoofdje legt, zo dun als sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie. Herman De Coninck
En in deze onwezenlijke coronatijden kreeg ik ook een wijsheidsvers van Toon Hermans:
Liefde, vreugde of verdriet Wat op je weg komt weet je niet Dus kijk maar niet zo ver vooruit Het heeft geen zin, je ziet geen fluit Toon Hermans
Nog ééntje uit de ketting van toegestuurde gedichten en wel van mijn favoriete dichter Herman De Coninck:
Midden in de vlakte van juli kwam ik je tegen. Ik woon hier, zei je. Ik keek naar de bloemen. Ja, dat zie ik, zei ik, en waar leerde je de kunst om niet lang te duren? Ook hier, zei je. Je was lenig; en je woorden waren zo doorschijnend, ik kon je er helemaal door zien. En daar lag ik al in het gras en wat hield ik in mijn hand? Een oortje, waarin ik het lange woord ‘lieveling’ uitgoot, zonder morsen. Herman De Coninck Uit “De lenige liefde”
Blauwkruikje 