Het blijft een uitdaging om de coronamaatregelen, – voorschriften nauwgezet op te volgen. Hoe en wanneer kom ik uit mijn bubbel ? Hoe combineer ik gezond eten, voldoende bewegen, mezelf en anderen beschutten tegen besmetting, geïnformeerd blijven over voortschrijdend inzicht met betrekking tot het virus, … ? Hoe blijf ik in contact met de bubbels van de kinderen en van kennissen, buren en vrienden ? Kortom, hoe vervreemd ik niet van de realiteit dat leren leven in ongewisheid, geduld oefenen en vertrouwen bewaren in elke crisissituatie de beste mentale houding is.
Wandelen brengt mij telkens weer in die mentale staat van rust en eenheid met het leven dat zich voortdurend hernieuwt. Ik ben dan wat ik doe: onderweg zijn met al mijn zinnen: zien, horen, ruiken, voelen, … . De natuur, in deze tijd van het jaar, wordt een krachtige metafoor voor de drijfkracht van het leven en dat in scherp contrast met wat (ogenschijnlijk) verloren gaat, sterft. Weg van mezelf, met mijn aandacht bij wat leeft en leven geeft, helemaal opgenomen in het begenadigde ogenblik en als nieuw nadien.
Blauwkruikje 