De weg laat me telkens weer op adem komen, hetzij al fietsend of al wandelend. De zonnige dagen lokken velen naar buiten. Het is dan goed opletten geblazen dat de fysieke afstand bewaard wordt en er geen conflicten ontstaan zoals bijvoorbeeld op het jaagpad langs het kanaal waar fietser en wandelaar mekaar beginnen te schofferen. Sinds dat jaagpad de Fietssnelweg 8 geworden is, zoeven de wielrenners en fietsers op pedelecs de tragere fietsers en argeloze wandelaars voorbij terwijl ze vinden dat die laatsten er niet thuis horen en #inhunkot moeten blijven. De politie patrouilleert er en ook officiële op het pad gekalkte waarschuwingen als ‘Het jaagpad is er voor iedereen!’ manen tot voorzichtigheid en hoffelijkheid.
Om drukte te vermijden koos ik gisteren het andere, nog niet helemaal geasfalteerde jaagpad langs datzelfde kanaal en dook er al fietsend het bos de Spoelbergh in naar het centrum van Wespelaar, deelgemeente van Haacht. Vandaar maakte ik een wandeling door het Haachts Broek. In de wintermaanden is het er vaak te drassig en de vlonderpaadjes zijn, zoals ik constateerde, niet overal in goede staat, ja, zelfs wat gevaarlijk. Gelukkig word je daarvan tijdig verwittigd en kun je er, bij dit droge weer, goed naast wandelen.
Toen ik bij het infobord over het Herdenkingsbos van Wespelaar was aangekomen, bijna het einde van de wandeling, sprak een wandelaar (op meer dan 1.5 m afstand) me aan. Ik kreeg een bijzonder persoonlijk, confronterend en indringend verhaal te horen over ‘oorlog en vrede’ in onze dagen, over hoe oorlog ver weg soms schrikwekkend nabij kan komen in iemands leven.
Het bos bestaat uit achttien soorten bomen en struiken waaronder: de wintereik, de winterlinde, de zwarte els en de schietwilg, de gladde iep, hulst, boskers en de Europese vogelkers.
Eén winterlinde heeft een speciale functie, het is een vredesboom. Linden stonden vroeger symbool voor het vrouwelijke in de natuur. Volgens de Germanen woonde Freya, godin van de vruchtbaarheid, liefde en gerechtigheid, in de linde. Wanneer de Germanen, zo rond het begin van onze jaartelling, een nieuwe nederzetting stichtten, zochten ze eerst een plek voor een linde. Pas daarna bouwden ze hun hutten, liefst rond de boom.
Wespelaar heeft zwaar geleden tijdens de Eerste Wereldoorlog. Niet enkel soldaten, maar ook burgers kwamen om het leven. Ook vandaag is er ergens in de wereld wel een oorlog. Oorlog brengt pijn, verdriet, woede en machteloosheid met zich mee. Met het bos herdenken we de Eerste Wereldoorlog en de slachtoffers. – infobord
Op deze herinneringsplek ging het verhaal mijn hoofd maar vooral mijn hart in en ik vroeg me af hoe de wandelaar het allemaal overleefd had. Zijn verhaal was een levende getuigenis van wat het infobord de voorbijganger te lezen en te overdenken gaf.
Bereikbaar met OV – NMBS-station: Wespelaar-Tildonk
Bron: Haachts Broekwandeling – Haacht (Wespelaar) – Wandelroute
Blauwkruikje 