Vliegenzwam Nooit onopgemerkt rood-witte sporendrager aan kortstondigheid voorbij. - fp
Vliegenzwam
Maand: oktober 2020
I took a walk in the woods …
I took a walk in the woods and came out taller than the trees. - Henry David Thoreau
Nodebais, charmant dorpje in Waals Brabant
Eén van mijn wandelnamiddagen vorige week leidde naar Beauvechien (Nodebais / Nodebeek, Ndl)) in Waals Haspengouw. Het dorpsplein gelegen aan een meertje tegenover het oude gemeentehuis (nu het lokale dorpsschooltje) is omzoomd door schaduwrijke platanen en de bezoeker kan er picknicken aan een drietal picknicktafels. Er is ook (beperkte) autoparking.
Van op mijn picknickplekje kon ik het muurtje van het vroegere gemeentehuis zien. Het is versierd met een mozaïek die beeldhouwer Claude Rahir in 1995, in het kader van een workshop, samen met de kinderen maakte. Gedurende de wandeling kom je trouwens meer van zijn werken tegen.
Ik startte de wandeling, die met rode rechthoeken op witte schildjes is bewegwijzerd, langs de Rue de l’Etang, voorbij de Ferme de la Brasserie en de oude Doyenmolen, naar de pastorie van het dorp en de neogotische Sint Waltrudiskerk. Rechts naast de kerk trekt een neogotisch grafkapelletjes de aandacht. Het is gewijd aan O.-L.-Vrouw van Lourdes en het werd in 1910 gebouwd door de familie van der Linden. De keramist Max van der Linden heeft het interieur versierd.
Verder langs de Rue de l’ Etang links een mooi neoklassiek herenhuis voorheen het woongebouw van een boerderij en even verder rechts de imposante boerderijgebouwen in baksteen en witte gobertangesteen van boerderij Des Vignes uit de eerste helft van de 18de eeuw.
Rechts gaat het langs de Chemin de la Justice en de Chemin des Roués, een plateau dat topografisch Les Verts Horizons heet.
Links van de Chemin des Roués, het natuurreservaat Le Grand Brou. Deze zone van 8 ha met drasland werd in 2002 beschermd. Het reservaat is een favoriete rustplaats voor trekvogels en wordt ook druk bezocht door de lokale vogels voor de bouw van hun nesten. Men houdt er regelmatig observaties en vangt er vogels om ze te ringen, te meten en te wegen.
Vervolgens rechts de Chemin des Prés in stappen die terug naar het dorpscentrum leidt en daar links de Chemin Jacotia nemen. Het is het begin van een landelijke wandeling langs oude traditionele boerderijen uit het begin van de 20ste eeuw met hun tuinen vol oude fruitbomen. Langsheen de weg liggen ook kunstateliers. Achter enkele blauwe deurtjes van een oude stalruimte bij huis nummer 9 maakt één van de locale kunstenaars namelijk Lucienne Camus haar beelden en juwelen. Toen ik probeerde een plaatje te schieten van dit pittoreske ateliergeveltje, kwam ze me tegemoet, maakte open, stak het licht aan en toonde me haar prachtige sculpturen en juweelcreaties : een unieke en elegante ontmoeting met deze beeldhouwster van internationale allure. Ze exposeerde o.a. in diverse galerijen in Parijs, Brussel, Leuven en Mechelen. Ze vestigde ook meteen mijn aandacht op de Sint-Maartenfeesten in november die kunstenaar Max van der Linden in het verleden in het leven riep. Omdat de feestelijke 55ste verjaardag van de feesten wegens coronamaatregelen dit jaar niet kon doorgaan, beslisten de Vrienden van Tourinnes om in november 2020 verschillende kleine culturele projecten aan te bieden, op lokale schaal en helemaal in de geest van de feestdagen.
Haar atelier is in november geopend tijdens deze Sint-Maartenfeesten, waartoe ze hartelijk uitnodigde. Haar werken zullen achter het grote atelierraam, dat uitgeeft op de tuin, getoond worden.
Verder op de Chemin Jacotia, bevindt zich huis nummer 13b, versierd met een mozaïek getiteld ˝La comète de Hale-Bob˝ (de komeet van Hale-Bob) van schilder en beeldhouwer Claude Rahir, wiens atelier op nummer 15, het huis er net naast, was ondergebracht.
Vervolgens neem je de Rue du Vivier Saint-Laurent links en verder de Chemin d’Agbiermont rond het domein van van Agbiermont naar een kapel. Aan het eind van de lindeweg, die oorspronkelijk door velden liep en een mooi uitzicht bood op het kasteel van Agbiermont, ligt de kapel Onze-Lieve-Vrouw van Goede Bijstand, ook de Gosinkapel genoemd. Dit neoklassieke gebouw uit 1836 werd tussen 1950 en 1965 volledig met veelkleurige keramieken versierd door Max van der Linden. Ze vertellen het verhaal van de kleine Marie-Thérèse Gosin, de grootmoeder van de kunstenaar.
Langs de Chemin de la Petite Chapelle en voor je de Chemin des Sœurs inslaat, maak je een ommetje via de Vieux Chemin de Namur naar de boerderij van
Agbiermont en de boerderij van Delchay. De boerderij van Delchay (Vieux Chemin de Namur 1-5), oude boerderij in baksteen en Gobertangesteen, is
uitzonderlijk omwille van de 18de-eeuwse architectuur. De vleugel links van de
toegangspoort kreeg rond 1850 een nieuwe bestemming als school.
Aan de overkant ligt de boerderij van Agbiermont (Vieux Chemin de Namur 2-8), een vroeger bijgebouw van de abdij van Waulsort-Hastière, waarvan reeds sprake is in de 14de eeuw. De gebouwen dateren uit de tweede helft van de 18de eeuw en werden gewijzigd. Het domein is vandaag eigendom van de
familie van der Linden. Eén van de familieleden, de befaamde keramist Max van der Linden, nam in 1952 definitief zijn intrek in de boerderij.
Verder via de Chemin des Sœurs wandel je door het oude dorp. Op het dak van het huis van André Ketsen, ontwerper en graveur (Chemin des Sœurs 12)
lees je een tekst in het Waals: ˝Rian todi tint qu’l’est co timps˝ Deze leuze (Laten we lachen zolang het nog kan, zolang er nog tijd is) was die
van de oude molenaar van het dorp, wiens molen in de buurt ligt. Langs een korte gekasseide helling van de Chemin Jacotia rechts loop je langs het meertje, opniew naar het dorpsplein met de platanen.
Nodebais is beslist een ommetje waard voor wie van open landschappen, authentiek landelijk leven, natuur en kunst houdt. ❤
Mijn Roze Mars na 7 dagen
Het is nu de zevende dag van mijn deelname aan de Roze Mars en het dagelijks 7 tot 9 kilometer stappen lukt nog altijd prima. Deze uitdaging heeft iets van een pelgrimage. Het doel is met z’n allen zoveel mogelijk stappen zetten naar 31 oktober 2020 toe maar behalve het doel bereiken, heeft deze uitdaging ook enkele prettige neveneffecten: ’s ochtends gaan de kleine huishoudelijke klusjes sneller aan kant om ’s middags een paar uur te kunnen gaan wandelen. Bij thuiskomst genieten van een kop lekkere warme chocomelk en het wandeltraject voor de volgende dag kiezen of aanmaken, bewust worden van het revalidatieproces van velen dat best wel wat moeite kost. Stap voor stap bouwen aan eigen weerstand.
De eerste dag waren we met z’n vijven onderweg en werden we door een heftige plensbui verrast. Paraplu’s en regenjassen boden onvoldoende bescherming. We compenseerden nadien de koude en nattigheid met warme appeltaart, ijs en koffie en een gezelige babbel, alles coronaproof.
De tweede dag was het regenweer nog niet geweken en stapte ik met de wandelclub een door de begeleiders van die dag uitgezet traject dat wegens te modderige, onverharde paden iets korter werd gehouden dan de normale 7 kilometer.
Zaterdagmiddag ging ik dan alleen op pad en had nog steeds mijn wandelponcho nodig om het gedurende een paar uur droog te houden. Het hoeft geen betoog dat ik mezelf afvroeg of ik dit weer de rest van de maand zou kunnen blijven het hoofd bieden.
Zondagmiddag echter brak de zon door. Samen met een wandelmaatje van de wandelclub verkenden we een wandeltraject dat zij had uitgezet en waarlangs we, later dit jaar, de deelnemers aan de wandeling zouden begeleiden.
Maandag, dinsdag en gisteren wandelde ik weer alleen volgens zelf uitgezette trajecten in mijn onmiddellijke omgeving. Onze gemeente en de aangrenzende gemeenten hebben oneing veel pittoreske, landelijke wegen ontsloten en Toerisme Vlaams – Brabant heeft met het Dijle en Demerwandelnetwerk eigenlijk de hele regio tot een prachtig wandelgebied omgevormd. Dagelijks ontdek ik schilderachtige wegen, wegeltjes en plaatselijke landschappen die elke wandeling meer dan de moeite waard maken. Het gaat dan niet meer om de prestatie maar om de verrassing die om de hoek op je wacht.
Waar staan we dan na zeven dagen stappen?
Ik zette 98 487 stappen Legde 64 km af Bereikte LEVEL 6 Sta in de ranking op plaats 1055 van 8357 deelnemers SAMEN STAPTEN WE al 5.8 keer de wereld rond. Registreren kan nog steeds. Elke stap telt! www.derozemars.be
De Roze Mars – Oktober 2020 stapmaand!
Samen met Olivia Borlée de strijd tegen borstkanker steunen.
De Roze Mars is geen typisch wandelevenement dat op één dag plaatsvindt, maar een engagement dat je als individu voor een hele maand aangaat, en waar je vanop eender welke locatie aan kan meedoen. Elke stap die je zet tussen 1 en 31 oktober telt.
Zo lees je op de website van De Roze Mars. Dat je door te registreren en je gewandelde stappen digitaal in te geven, een solidaire daad stelt die ook meteen je eigen gezondheid ten goede komt, is motiverend. Bovendien valt er dan regelmatig een mailtje in je mailbox met prettige en nuttige tips om het vol te houden. Het was het gezondheidsmagazine Bodytalk dat me aanzette om de uitdaging aan te gaan. Het is de allereerste keer dat ik deelneem en ik ben uiteraard benieuwd of elke dag 10000+ stappen zetten tot en met eind oktober me zal lukken.
Wandelknooppunt.be zet trouwens ook zijn schouders onder dit initiatief en stippelde 7 unieke wandelingen uit verspreid over heel België. Elke wandeling volgt een traject in de vorm van een lintje dat symbool staat voor het logo van Pink Ribbon, de organisatie die strijdt tegen borstkanker.
Naast het plantjesinitiatief van Kom op tegen kanker in september (de roze en dieproze Gentse azalea’s fleuren de woonkamer op) nu dus stappen, alleen of met wandelmaatje(s). We gaan ervoor!
Blauwkruikje 