Bilbao van industriële haven naar moderne Europese metropool.

Bilbao, stad aan de Nervionrivier, in noord Baskenland verbaast door de gedaanteverandering die ze onderging van industriële haven ( ijzer-en staalbewerking wegens ijzerertsmijnen) naar moderne metropool.  De stad trok de kaart van het modernisme met het prestigieuze Guggenheimmuseum (Frank Gehry), het metronet van Norman Foster tevens de ontwerper van de Reichstag in Berlijn, het La Paloma luchthavengebouw en de Zubizuribrug van Santiago Callatrava ( eveneens ontwerper van het treinstation van Luik).

Wandelen langs de brede groene promenades van de Nervion bij zacht lenteweer was deugddoend ontspannend en menig zakenman doet er ook zijn ochtend- of siëstajogging. De stad beschikt over nog meer groene ontspanningsruimte met het Etxebarriapark en zijn stenen schoorsteen als herinnering aan zijn industrieel verleden en met het Dona Casildapark.  En als je een prachtige zonsondergang wil meemaken en een panoramisch uitzicht over de vallei wil, moet je de funicular in de calle Castana nemen naar Artxanda.

De casco viejo met de plaza Nueva, de kathedraal en de Siete Calles, de momenteel in de restauratiesteigers staande Ribera en de San Antonkerk geven je een duidelijk beeld van wat het oude Bilbao geweest is. Het Arriagatheater, het Ayuntamiente en de Art Nouveaugevel van het Abando treinstation  krijg je in één oogopslag te zien van op de puente del Arenal die je naar de majestueuze Gran Via leidt. Hier kom je in Ensanche het nieuwe stadsdeel dat duidelijk zijn zakelijk karakter toont: banken als Banque de Bilbao en Santander en burgerhuizen en palacio’s die getuigen van de 18de en 19de eeuwse grandeur van de industriëlen. De plaza Moyua is waar de Bizkaibus je dropt als je van de luchthaven komt en waar je via de calle de Ercilla over de erg leuke Zubizuri (witte = zuria; brug = zubi) voetgangersbrug weer de overkant van de Nervion bereikt. Een heel aparte ervaring was de klim naar de Basilica de Begoña, het Mariaoord dat op de pelgrimsweg naar Santiago de Compostella ligt. Tweetalige erediensten in het Basks en het Spaans zijn er heel gewoon.

Met de metro kan je tot Areeta waar je bij het estuarium van de Nervion terechtkomt aan de Atlantische kust .Via  de Puente Colgante (een stukje stalen ingenieurskunst uit de 19de eeuw) kom je in Portugalete dat je prachtige panorama’s op de Nervion biedt en vanwaar je met de tweede metrolijn weer meteen naar hartje Bilbao kunt. In het Cafe del Puente, voor ik met de shuttle de Nervion overtstak, gaf een cafe solo op een zonnig terras mij de nodige namiddagopkikker.

Kers op de taart in deze stad is natuurlijk het Guggenheim. Ik bracht er zo’n ronde drie uur door en maakte er kennis met het werk van Anish Kapoor en  Robert Rauschenberg en een  selectie van Serra, Chillida, Oteiza, Yves Klein, Andy Warhol, Willem de Kooning, Mark Rothko e.a. uit het abstracte expressionisme. Maman van Louise Bourgeois, dat enkele jaren geleden op Beaufort te bewonderen was, staat  langs de zijde van de Promenade del Ingles even verder krijg je dan Tulips en de  Bloemenpuppy van Koons. Het gebouw zelf is een architectonische parel prominent aanwezig in deze voormalige staalindustriestad. Zeker ook de moeite waard is het Museum of Fine Arts dat zich even verderop bevindt en dat ook een prachtige collectie moderne schilderkunst herbergt naast werken uit de middeleeuwen en de 16de tot de 19de eeuw. Ik zag er De Geldwisselaars van een navolger van Van Riemersdael uit Zeeland (Ndl) luidde het, bedoeld werd Quinten Metsijs. Wandelend door de zalen van  de 19de eeuwse schilderkunst, kreeg ik een duidelijk beeld van de Baskische volksfeesten en de Baskische volksaard. De Basken, een conviviaal volk dat het eikenblad van de ‘arbol de roble’ tot nationaal symbool koos van hun democratische deelstaat.