De voorbije dagen hoorden we dat de dorheid in de natuur weer zijn intrede doet, het grondwaterpeil is sterk gedaald, niet essentieel waterverbruik moeten we dus vermijden. Ook in de tuin verschijnen tekenen van drorre droogheid, sommige planten en heesters sterven af. Hoe een en ander ook samenhangt met onze leefstijl en hoe we daar met z’n allen iets aan kunnen doen door ons bewust te worden van de kostbaarheid van water en onze leef- en verbruiksgewoonten aan te passen, zou ondertussen duidelijk moeten zijn. Als de mens zich terugtrekt, herstelt de natuur zich snel, constateerden we de voorbije weken gedurende de lockdown.
Na drie maanden bevinden we ons nauwelijks in rustiger water wat de coronacrisis betreft, al zijn de desastreuze sociale en economische gevolgen ervan nog niet helemaal te overzien, of daar dienen zich de nefaste gevolgen van de klimaatverandering eveneens in volle extreemheid aan: stormen, tyfoons, overstromingen, droogte, voedseltekort, migratie … Het verband tussen de ene en de andere crisis is ondertussen ook niet meer te ontkennen.
En toch blijven sommigen naïef optimistisch; ze ontkennen de feiten of redeneren ‘het zal onze tijd wel duren’, ‘zo’n vaart loopt het niet meteen’, ‘onheilsprofeten zijn er altijd geweest’…
Onlangs las ik ‘dorheid kan een gave zijn’. Is een gave dan niet altijd iets positiefs? En is die dorheid dan niet veeleer een dode leegte en niet meteen een geschenk?
Misschien is ze juist dit: een stille schreeuw naar verlossing, naar doortocht uit onmenselijke fysieke en mentale extremen, naar dieper, eenvoudiger, bewuster en zorgzamer leven. Maar de ‘de vette vleespotten van Egypte’ ondanks de eraan verbonden ‘slavernij’ blijven verlokkelijk, het business as usual, dat willen de machtigsten zo snel mogelijk terug, alle machteloosheid van het geleden leed ten spijt.
Ontzetting en angst zijn in alle tijden de begeleiders van verandering en vernieuwing geweest, de waarschuwingen van profetische mensen werden niet in dank afgenomen. Zwartkijkers, angstaanjagers werden ze genoemd en ze werden vaak ten dode toe gebagatelliseerd.
Toch hoorden we deze dagen ook het adagio ‘do not waste a good crisis,’ ga niet bij de pakken zitten maar herbron, onthaast, hoop, pak aan, vertrouw op de Geest van de Waarheid en laat je inspireren tot een andere en nieuwe levensstijl met blik op de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen.
Ik wens het ons allen in deze zonnige dagen voor Pinksteren !
Blauwkruikje 