Door Wouter van Heiningen werd ik genomineerd voor een Liebster award. Waarvoor mijn hartelijke dank. 
Dit zijn de voorwaarden voor deze award:
Regels
Feiten over mezelf
1.Ik las als kind vaak stiekem in bed met een zaklampje onder de deken.
2.Ik was 16 in het legendarische jaar ’68 en werd tijdens de studentenrevolte in de Leuvense straten druipnat gespoten door de politie.
3.Ik ontdekte in ’72 de Welshe dichter Dylan Thomas’ en was weg van zijn hoorspel ‘Under Milkwood’.
4.Ik luisterde Bob Dylans ‘The times they are achangin’ kapot en Boudewijn de Groots ‘Eenzame fietser’.
5.Ik was gek van London en de YMCA.
6.Ik kreeg twee prachtige zonen
7.Ik verkende bijna alle hoofdsteden van Europa.
8.Het onderwijs bleef veertig jaar mijn werkterrein.
9.Met een boek in de leeshoek, dat is opperste gelukzaligheid.
10.Ik miste geen aflevering van de Deense serie ‘Borgen’
11.Voor mij is het glas altijd halfvol!
Vragen van Wouter
1. Poëzie of proza? Beide maar poëziebundels koester ik meer.
2. Publiceren of voordragen? Eerder publiceren al heb ik inmijn loopbaan als lerares ook vaak voorgedragen.
3. Pen of PC? Pen voor lekker ouwerwets briefschrijven; PC voor alle digitale communicatie.
4. Lezen of luisteren? Beide maar ik luister bijzonder graag naar interessante radio-interviews en dichters die uit hun werk voordragen.
5. Waarom is poëzie belangrijk? Omdat ze een daad is van verzet tegen 101 dingen: te vlug aan de dingen voorbij leven, te grote zakelijkheid, oppervlakkigheid, te veel aandacht voor hebben, te veel rat race…
6. Welke (nog relatief onbekende) dichter verdient een oeuvreprijs? De in Mechelen in april 2009 overleden Dirk Verbruggen
7. Wat is een goede prijs voor een poëziewedstrijd? 7 daguitstappen naar 7 poëtisch plekken die zo inspireren dat ze 7 nieuwe gedichten opleveren.
8. Welke stad zou je graag bezoeken? Havanna
9. Over welk onderwerp in relatie tot poëzie zou ik op mijn blog kunnen schrijven? De dichter en zijn verzet tegen…
10. Ik schrijf want ik? … wil me uitspreken en delen.
11. Wat is je favoriete dichter? Herman De Coninck zoals ingeleid en verzameld door Kristien Hemmerechts in Geef me nu eindelijk wat ik altijd al had
Vragen voor wie ik nomineerde voor de Liebster Award:
1. Waarom begon u een weblog?
2. Hoe belangrijk vindt u de taal van uw blogposts?
3. Beeld of tekst: wat geniet uw voorkeur?
4.Wat doet fictie met u?
5.Als u non-fictie leest, wat leest u dan vooral?
6.Wat vindt u van de functie ‘stadsdichter’?
7.Koopt en/of leest u wel eens poëzie?
8. Hoe belangrijk is theater voor u?
9. Laat u zich beïnvloeden door bepaalde recensenten?
10.Wanneer kan volgens u een werk het label ‘klassieker’ krijgen?
11.Zal het e-boek volgens u het printboek uit de markt duwen?
.
Zo ging het gisteren. Ik zou wat gaan shoppen in studentenstad Leuven. Wou vooral mijn poëziebundelbestand wat aanvullen maar maakte er een dagje uit van. Wou ook even nagaan of het klopt dat boekhandels te weinig aandacht besteden aan poëzie. En jawel, in de eerste boekhandel: een klein tafeltje met enkele bundels vooral verzamelbundels van o.a. Herman De Coninck Geef me nu eindelijk wat ik altijd al had ingeleid en geselecteerd door Kristien Hemmerechts , van Anna Enquist Gedichten 1991-2012, van Leonard Nolens De liefdesgedichten, en Jotie ’t Hoofts Verzamelde gedichten. Daarnaast ook enkele genomineerden van de Herman De Coninck – poëzieprijs 2013: de nieuwe bundel van Delphine Lecompte Schachten en Amuletten, Het vertrek van Maeterlinck van Michaël Vandebril, Xavier Roelens’ Stormen, olielekken, motetten. Ook Hugo Claus was aanwezig met Je buik van pimpelmees, een door zijn vrouw Veerle Claus uit zijn oeuvre.geselecteerd bundeltje liefdesgedichten Er bleek in de betrokken boekhandel ook nog een piepklein plekje op de eerste verdieping te zijn vrijgehouden voor poëzie. Illustere afwezigen: Annemarie Estor en David Troch. Bij navraag bleek buiten westen van David Troch al meer dan drie weken besteld maar niet meer verkrijgbaar, in herdruk. En De oksels van de bok van Annemarie Estor? Ja we bestellen niet zoveel poëziebundels want de verkoop kent dan een paar dagen in deze tijd van het jaar een piek en dan blijven we met die bundels zitten. Trouwens we vinden dat ze eigenlijk al proportioneel gezien te veel plaats innemen. Toen brak mijn spreekwoordelijke klomp! Ik kocht enkele bundels en vroeg of ik het Poëziegeschenk 2013 dan niet kreeg want het bestede bedrag overtrof ruim het aankoopminimum van 15€. Nu, die hadden ze niet meer, ze hadden er maar zeer weinig gekregen en die waren nu op. Een beetje teleurgesteld verliet ik de zaak mezelf verwijtend te lang gewacht te hebben met de aanschaf. Het Gedichtendagessay 2012 van Erik Spinoy prijkte nog in de etalage en werd voor 2.5 € aangeboden. Terwijl ik de winkelwandelstraat instapte om nog wat boodschappen te doen en al flanerend de tweede boekhandel passeerde, er ook even binnenliep en nog wat poëzie kocht, werd ik de gelukkige die de laatste ‘Een kooi van klank’ van het plastic staandertje mocht plukken. Een kleinnood van 10 prachtige gedichten. ‘Het Poëziegeschenk […] gaat over de rol van muziek op gebieden waar woorden ofwel (nog) geen betekenis hebben, bijvoorbeeld in de omgang met een heel jong kind, ofwel hun betekenis zijn kwijtgeraakt, zoals na een verpletterend verlies.’
Begin Er viel niets te noemen, tijd hield zich stil. Het danste en bruiste boven dof bonken. De donkere holte zonder gebrek of verlangen werd een huis voor een grenzeloos wezen dat groeide, blind, op de maat van mijn hartslag. Zij was het.Woordeloos kon ze het wiegende ritme ontvangen. Ze luisterde naar dat kloppende ruisen en hoorde daartegen het haastige tikken van haar begin. Pavane Canon, sonate, koraal. Je bouwt van geluid een vertrouwde woning; de sarabande je hartslag, je adem. De pavane past je als huid, het requiem vormt een harmonisch tapijt. Geen huis hechter, geen steviger bouwsel van tijd. Ook zij had met muziek haar wanden behangen. Werd ze op straat, tussen herrie en stank, door liedjes gewiegd? Pergolesi en Prince. Op de zachte matras van de stenen verging ze, veilig en warm, in een kooi van klank.
Tot slot, het moet me van het hart: er is echt wat met de ‘Staat van de Poëzie’ want ook in de tweede boekhandel was het ‘zoeken’ naar het poëzieplekje en dat terwijl de Poezieweek nog niet ten einde was. Is de inkrimping van het poëziebestand in de boekhandels het onmiskenbare teken dat het om een te ‘elitair’ kunstgenre gaat? Beschouwen boekhandels poëzie nog als ‘waardevol’, vroeg ik me af. Besteden we op school aan deze kunstvorm nog voldoende aandacht? Is het distributiesysteem afgestemd op onze tijd? Heeft het snel levende hedendaagse publiek geen behoefte meer aan het genre? Met Erik Spinoy ben ik geneigd te zeggen The future is not ours to see.
Blauwkruikje 