De ‘poet laureate’ heeft een gedicht geschreven ter gelegenheid van de dood van koningin Elizabeth II – BBC News

the Coronation Bouquet

Floral Tribute 


Evening will come, however determined the late afternoon,

Limes and oaks in their last green flush, pearled in September mist.

I have conjured a lily to light these hours, a token of thanks,

Zones and auras of soft glare framing the brilliant globes.

A promise made and kept for life - that was your gift -

Because of which, here is a gift in return, glovewort to some,

Each shining bonnet guarded by stern lance-like leaves.

The country loaded its whole self into your slender hands,

Hands that can rest, now, relieved of a century's weight.


Evening has come. Rain on the black lochs and dark Munros.

Lily of the Valley, a namesake almost, a favourite flower

Interlaced with your famous bouquets, the restrained

Zeal and forceful grace of its lanterns, each inflorescence

A silent bell disguising a singular voice. A blurred new day

Breaks uncrowned on remote peaks and public parks, and

Everything turns on these luminous petals and deep roots,

This lily that thrives between spire and tree, whose brightness

Holds and glows beyond the life and border of its bloom.


Simon Armitage

Floral Tribute, door Simon Armitage, is geschreven in de metafoor van een lelietje-van-dalen – een van de favoriete bloemen van wijlen de koningin, die voorkwam in haar kroningsboeket.

De eerste letter van elke regel spelt, samengenomen, haar naam “Elizabeth”. (achrosticon, BK)

Armitage vertelde het BBC Radio 4 programma Today dat hij probeerde “persoonlijk te zijn en een condoleancegedicht te schrijven, maar zonder opdringerig te zijn”.

Floral Tribute bestaat uit twee strofen en beschrijft de komst van een septemberavond en de verschijning van een lelie als “een teken van dank”.

In de eerste strofe schrijft Armitage over “Een belofte gedaan en gehouden voor het leven – dat was uw geschenk”.

Armitage verklaarde zijn beslissing om de acrostische techniek te gebruiken: “Het is een mooie naam, maar een naam die ze waarschijnlijk zelden te horen kreeg omdat iedereen die naam moest laten voorafgaan door ceremoniële nominalen.”

Armitage vertelde het programma Today dat het gedicht de kans bood iets te schrijven “buiten de taal en commentaren die we al hebben gehoord”.

Bron: BBC News – 13th September 2022

Poet Laureate Simon Armitage publiceert een elegie voor Prince Philip

Op 9 april jl. overleed Prince Philip, Duke of Edinburgh (1921 -2021), echtgenoot van Queen Elisabeth II van Engeland. Vandaag vindt de begrafenis plaats in Saint George’s Chapel in Windsor Castle.

De Poet Laureate, Simon Robert Armitage (°1963), schreef een elegie voor Prince Philip. Armitage werd op 10 mei 2019 benoemd tot Poet Laureate (Dichter des Vaderlands) van Engeland.

Het gedicht, getiteld The Patriarchs – An Elegy, wordt voor het eerst gepubliceerd op de dag van de begrafenis. Het opent op een besneeuwde ochtend – “het weer is een bijzonder Britse obsessie”, zei Armitage – en breidt zich uit tot een toewijding aan de mannen van de generatie van Prince Philip, “overgrootvaders vanaf de geboorte”.

Een elegie vermijdt opzettelijk de sycofantie* die Prince Philip zo haatte, aldus de dichter, en is geschreven ‘in dienst van alle mensen net als hij’.

The Patriarchs – An Elegy

The weather in the window this morning
is snow, unseasonal singular flakes,
a slow winter’s final shiver. On such an occasion
to presume to eulogise one man is to pipe up
for a whole generation – that crew whose survival
was always the stuff of minor miracle,
who came ashore in orange-crate coracles,
fought ingenious wars, finagled triumphs at sea
with flaming decoy boats, and side-stepped torpedoes.

Husbands to duty, they unrolled their plans
across billiard tables and vehicle bonnets,
regrouped at breakfast. What their secrets were
was everyone’s guess and nobody’s business.
Great-grandfathers from birth, in time they became
both inner core and outer case
in a family heirloom of nesting dolls.
Like evidence of early man their boot-prints stand
in the hardened earth of rose-beds and borders.

They were sons of a zodiac out of sync
with the solar year, but turned their minds
to the day’s big science and heavy questions.
To study their hands at rest was to picture maps
showing hachured valleys and indigo streams, schemes
of old campaigns and reconnaissance missions.
Last of the great avuncular magicians
they kept their best tricks for the grand finale:
Disproving Immortality and Disappearing Entirely.

The major oaks in the wood start tuning up
and skies to come will deliver their tributes.
But for now, a cold April’s closing moments
parachute slowly home, so by mid-afternoon
snow is recast as seed heads and thistledown.

Simon Armitage

*sycofantie: gedrag waarin iemand machtige of rijke mensen prijst op een manier die niet oprecht is, meestal om enig voordeel van hen te verkrijgen.

Britse Poet Laureate Carol Ann Duffy schittert op Servottelezing 2014 – KULeuven*****

In de Aula Pieter De Somer (KULeuven) woonde ik gisteren de Servottelezing 2014 bij van de Britse Poet Laureate, Carol Ann Duffy. Deze tweejaarlijkse lezing is een activiteit van het Fonds Herman Servotte  dat in 1994 werd opgericht ter nagedachtenis van Herman Servotte, professor Engelse literatuur en vice-rector van de KULeuven. Het doel van het fonds is het bevorderen van de wetenschappelijke studie van de Engelse literatuur. 

Carol Ann Duffy is zonder twijfel één van de meest gelezen en gelauwerde Britse schrijvers van het moment. Met haar meest recente bundel, The Bees, won ze de 2011 Costa Poetry Award en de passionele liefdesgedichten in Rapture werden bekroond met de prestigieuze T.S. Eliot Prize in 2005. Met haar gedichten en prentenboeken voor kinderen weet ze bovendien ook een jong lezers publiek te bekoren en toneelstukken als Loss (1986) en Casanova (2007) werden onder veel bijval opgevoerd in Liverpool en Londen. In 2009 werd Duffy benoemd tot Poet Laureate van het Verenigd Koninkrijk en sindsdien publiceerde ze talrijke gedichten in kranten en tijdschriften als reflectie op recente gebeurtenissen. Duffy is ook een poëzie-activist: ze ijvert voor meer en betere aandacht voor poëzie in het onderwijs en publiceert geregeld verzamelbundels met gedichten van andere dichters om stem te geven aan de dingen die ons overkomen op leven of dood. De organisatoren verlieten het stramien van de doorsnee lezing. Na de uitgebreide aankondiging, het warm welkom van rector Rik Torfs en Ortwin de Graefs inleiding tot Carol Duffy’s werk, las  de auteur voor uit eigen werk, maar werd daarbij begeleid, omkaderd en onderbroken door de virtuoze multi-instrumentalist en all-round entertainer John Sampson. De 5de editie van de Servottelezing werd een memorabel moment.

Duffy’s eerste gedicht als Poet Laureate was een venijnig sonnet over de onkostenzwendel in het Britse parlement:

Politics

How it makes of your face a stone
that aches to weep, of your heart a fist,
clenched or thumping, sweating blood, of your tongue
an iron latch with no door. How it makes of your right hand
a gauntlet, a glove-puppet of the left, of your laugh
a dry leaf blowing in the wind, of your desert island discs
hiss hiss hiss, makes of the words on your lips dice
that can throw no six. How it takes the breath
away, the piss, makes of your kiss a dropped pound coin,
makes of your promises latin, gibberish, feedback, static,
of your hair a wig, of your gait a plankwalk. How it says this –
politics – to your education education education; shouts this –
Politics! – to your health and wealth; how it roars, to your
conscience moral compass truth, POLITICS POLITICS POLITICS.

Carol Ann Duffy – The Guardian – 13th June 2009

En “Last Post”, geschreven op verzoek van de BBC naar aanleiding van het overlijden van twee van de laatste Britse veteranen van de Groote Oorlog, is een droeve droom over de onmacht van poëzie om de tijd terug te draaien, maar herdenkt ook het weerwerk dat de verbeelding de wreedheid blijft bieden. Het gedicht herschrijft “Dulce Et Decorum Est”, het verbitterde dubbelsonnet waar Wilfred Owen nog niet klaar mee was toen hij een week voor de wapenstilstand sneuvelde in de tweede slag bij de Samber, en laat zo toch weer iets terugkeren uit die stinkende modder – “The pity of war, the pity war distilled”.

Last Post

In all my dreams, before my helpless sight,
He plunges at me, guttering, choking, drowning.

If poetry could tell it backwards, true, begin
that moment shrapnel scythed you to the stinking mud …
but you get up, amazed, watch bled bad blood
run upwards from the slime into its wounds;
see lines and lines of British boys rewind
back to their trenches, kiss the photographs from home –
mothers, sweethearts, sisters, younger brothers
not entering the story now
to die and die and die.
Dulce – No – Decorum – No – Pro patria mori.
You walk away.

You walk away; drop your gun (fixed bayonet)
like all your mates do too –
Harry, Tommy, Wilfred, Edward, Bert –
and light a cigarette.
There’s coffee in the square,
warm French bread
and all those thousands dead
are shaking dried mud from their hair
and queuing up for home. Freshly alive,
a lad plays Tipperary to the crowd, released
from History; the glistening, healthy horses fit for heroes, kings.

You lean against a wall,
your several million lives still possible
and crammed with love, work, children, talent, English beer, good food.
You see the poet tuck away his pocket-book and smile.

If poetry could truly tell it backwards,
then it would.

Carol Ann Duffy

 

Woord tegen woord | Charles Ducal | Dichter des Vaderlands

“Dichter des vaderlands’: klinkt het niet behoorlijk hoogdravend? Alsof we de knoken van Vondel weer tot leven willen wekken? Of de middeleeuwse gewoonte willen herstellen een bard onder de troon te plaatsen om de lof van de koning te zingen? Wordt van mij verwacht vaderlandse plechtigheden op te sieren met een vers? Is dit een onderscheiding? Krijg ik over twee jaar een lauwerkrans zoals de poetus laureatus op het Capitool in het oude Rome? Liever niet. Een lauwerkrans is meestal niet bevorderlijk voor de creativiteit en al helemaal niet voor de bescheidenheid.” via Dichter des Vaderlands  Zo stak Charles Ducal in Passa Porta (Brussel) van wal vandaag met zijn aanvaardingsspeech voor de opdracht van Dichter des Vaderlands.

Hier volgt zijn eerste gedicht:

WOORD TEGEN WOORD

Van alle woorden zijn de onze de zwakste,
al liggen zij ontegensprekelijk in de mond.
Niemand verhoort ze, niemand verkracht ze.
Zij kussen de sterren, zij hebben geen grond.

Andere woorden bewegen armen en benen,
vullen schedels, ontsteken de keel.
Een mes in de rug kan vertaald als een streling,
een schop in de buik als noodzakelijk verkeer.

Het andere woord rijmt niet, het bewijst zonder meer
dat de werkelijkheid strookt met uw krant.
Het drukt op uw ogen, de startknop van uw tv,
en licht op. Het maakt ons duister en bang.

Charles Ducal