Soms heeft de liefde een breekijzer nodig. Soms gaat de liefde vanzelf. Drie vrouwen. Een jonge vrouw neemt afscheid van haar vriend en spuwt een laatste keer haar gal. Een tweede vrouw, onvruchtbaar, onderneemt wanhopige pogingen om een kind te krijgen. Een derde vrouw, in de herfst van haar leven, grijpt haar laatste kans op de liefde. Drie momenten uit het leven van een vrouw. Drie vrouwen in een leven.
Voor Het kraken van de maan gaat Michael De Cock aan de slag met een aantal oerthema’s. Liefde, vruchtbaarheid, bedrog en wraak. Thema’s die van oudsher gestalte krijgen in vrouwenfiguren.
In de Griekse mythologie is sprake van drie wraakgodinnen, de Furiën. Hun haar bestond uit slangen. Uit hun ogen droop bloed. De Bijbelse Sara, vrouw van Abraham, was onvruchtbaar. Om haar man een kind te schenken, leende ze hem haar slavin.
Met deze eeuwenoude Grote Verhalen in het achterhoofd schetst De Cock drie hedendaagse vrouwen op een kantelpunt. Het zou uw buurvrouw kunnen zijn, die de maan hoort kraken.
Zo bereidt de infobrochure de toeschouwer voor op Het kraken van de maan in t,arsenaal, Mechelen.
De maan, staat in de scenografie (Kathleen Vinck) en de songtekstkeuze van het stuk, voor het matriarchale, vrouwelijke principe, voor het gemoed, de gevoelens, de onbewuste en instinctieve reacties. Soms kraakt die maan en moeten er harde noten gekraakt worden: ‘Hoe raar is dat?’ ‘Hoe ziek is dat?’ De projectie van een maanoppervlak op een rechtopstaande, scenehoge, verrolbare cirkel en op een podiumbrede achterwand brengt het publiek, samen met de soundscapes (Rudi Gentbrugge), in de kosmische, universele sfeer van het ondermaanse.
Sophie Derijcke, de onvruchtbare Sara met naar het einde toe wraakzuchtige Medea-overwegingen, steekt van wal met een meesterlijke vertolking van ‘I am a fool to want you’ (Frank Sinatra/Billie Holiday/Bob Dylan) voor de croonersmicrfoon. Op de maancirkel, een projectie van een draaiende COLUMBIA LP. Marlies Bosmans, aanvankelijk wat zenuwachtig op haar eerste premièreavond maar doorheen het stuk bijzonder overtuigend, schittert als de jongste van de drie furiën in haar eerste grote rol als ongelukkige, bedrogen verliefde met een wraakdroom. Billie (naar Billie Holiday) de naam van de baby die ze liet weghalen na haar spaakgelopen relatie. En last not least Chris Lomme, de eminence grise van het Vlaamse theater, in de rol van een om de tuin geleide oudere dame, verliefd op haar 24/24 beschikbare loodgieter Raoul, die graag mambo en jive danst en haar begeerte weer even doet ontvlammen maar met wie ze eens te meer een ‘verrotte klootzak’ heeft binnengehaald. De Vlaamse diva bespeelt haar publiek con brio door haar afgemeten spreektempo.
Het kantelpunt in hun leven of ‘het kraken van de maan’ verbindt de vrouwen onderling. Het zouden drie fases uit één en hetzelfde vrouwenleven kunnen zijn. Fases waarin ‘een vrouw’ steeds opnieuw in de foute relaties terechtkomt, steeds weer foute beslissingen maakt en zich bewust wordt van de waarheid dat ‘de mens de organisator is van zijn eigen ongeluk’.
De acteerprestaties van de drie dames, uitgedost in stijlvolle (geïnspireerd op Amie Winehouse ?) kostuums van Myriam Van Gucht, begeesteren, trekken de toeschouwer binnen in het geleden leed en in het bewustzijn van deze drie ongelukkige vrouwenzielen. Dat bij dit stuk de choreografe Bahar Temiz haar bewegingsadvies gaf, tilde het stuk ongetwijfeld op tot een kijkervaring die tot in de ‘stills’ als een prachtig artistiek geheel overkwam.
Een absolute must see!
Meer info: www.tarsenaal.be
Een uitvoering van de sonates voor piano van Domenico Scarlatti neemt een onvermoede wending wanneer blijkt dat de verwarde theaterdirecteur drie evenementen op hetzelfde tijdstip heeft geboekt. Een vermaarde Italiaanse concertpianiste, een exotische kookavond met deelnemers uit Zuid-Afrika, Senegal, Iran, … en een lezing door een gelauwerde professor moraalfilosofie met als thema ‘De Vreemdeling in Onszelf’.
Een vrouw alleen in een kamer. 411. Met haar stem, met haar lichaam richt ze zich tot de man die daar niet meer is. Een woordenstroom die een reis is, een stoomtrein doorheen de enorme vlakte van herinneringen verdrongen verlangens, levensflarden. Het verhaal van een liefdesgeschiedenis, van een heel leven, dat zich telkens weer moeizaam over de paradoxen heen moet trekken, waar de spanning het hoogst is, en de inzet ook. En nu? Nu is het stil op de vlakte. Enkele foto’s als relikwieën. “Vierhonderd-en-elf” als mantra. De waarheid uitspreken, eindelijk.[bron: brochure]
minimalistisch: een vierkant metalen staketsel op een vooruitgeschoven scène waarrond het publiek kan plaatsnemen. Een kamerbalkon met hoekpalen waarrond de hoofdpersoon zich af en toe behendig slingert. Een boksring lijkt het soms. Metaforen, blijkt later, voor het liefdesdebacle waarover de vrouw het in haar anderhalf uur durende monoloog heeft. Tegen de achterwand een kast die gedurende het spel wordt open geplooid tot een kamerbrede spiegel. Op de vloer een lichtgroene moquette. De vrouw in kamer 411 houdt het publiek een spiegel voor: ze spreekt haar – misschien wel de – naakte waarheid uit, intrigerend, verontrustend, bijzonder kwetsbaar. Dit relaas van een liefdesgeschiedenis die ten einde kwam, wordt door de buitengewoon natuurlijke acteerprestatie van Bien De Moor absolute klasse!
n ‘t ARSENAAL gaat Jos Geens dit jaar met pensioen. Dat wilden ze daar niet onopgemerkt laten voorbijgaan. Om zijn afscheid te vieren besloot hij ‘De parel‘ van John Steinbeck te ensceneren samen met zijn dochter Kathleen. 
Blauwkruikje 