Liebster award

Door Wouter van Heiningen  werd ik genomineerd voor een Liebster award. Waarvoor mijn hartelijke dank. 

Dit zijn de voorwaarden voor deze award:

Regels

1. List 11 facts about yourself
2. Answer the 11 questions the blogger who nominated you left
3. Ask 11 new questions for those you nominate
4. Choose 11 bloggers with less than 200 followers to nominate
5. Go to each bloggers page and let them know about the award
6. Thank the person who nominated you and link back to their blog

Feiten over mezelf

1.Ik las als kind vaak stiekem in bed met een zaklampje onder de deken.

2.Ik was 16 in het legendarische jaar ’68 en werd tijdens de studentenrevolte in de Leuvense straten druipnat gespoten door de politie.

3.Ik ontdekte in ’72  de Welshe dichter Dylan Thomas’ en was weg van zijn hoorspel ‘Under Milkwood’.

4.Ik luisterde Bob Dylans ‘The times they are achangin’ kapot en Boudewijn de Groots ‘Eenzame fietser’.

5.Ik was gek van London en de YMCA.

6.Ik kreeg twee prachtige zonen

7.Ik verkende bijna alle hoofdsteden van Europa.

8.Het onderwijs bleef veertig jaar mijn werkterrein.

9.Met een boek in de leeshoek, dat  is opperste gelukzaligheid.

10.Ik miste geen aflevering van de Deense serie ‘Borgen’

11.Voor mij is het glas altijd halfvol!

Vragen van Wouter

1. Poëzie of proza? Beide maar poëziebundels koester ik meer.

2. Publiceren of voordragen? Eerder publiceren al heb ik inmijn loopbaan als lerares ook vaak voorgedragen.

3. Pen of PC? Pen voor lekker ouwerwets briefschrijven; PC voor alle digitale communicatie.

4. Lezen of luisteren? Beide maar ik luister bijzonder graag naar interessante radio-interviews en dichters die uit hun werk voordragen.

5. Waarom is poëzie belangrijk? Omdat ze een daad is van verzet tegen 101 dingen: te vlug aan de dingen voorbij leven, te grote zakelijkheid, oppervlakkigheid, te veel aandacht voor hebben, te veel rat race…

6. Welke (nog relatief onbekende) dichter verdient een oeuvreprijs? De in Mechelen in april 2009 overleden Dirk Verbruggen

7. Wat is een goede prijs voor een poëziewedstrijd? 7 daguitstappen naar 7 poëtisch plekken die zo inspireren dat ze 7 nieuwe gedichten opleveren.

8. Welke stad zou je graag bezoeken? Havanna

9. Over welk onderwerp in relatie tot poëzie zou ik op mijn blog kunnen schrijven? De dichter en zijn verzet tegen…

10. Ik schrijf want ik? … wil me uitspreken en delen.

11. Wat is je favoriete dichter? Herman De Coninck zoals ingeleid en verzameld door Kristien Hemmerechts in Geef me nu eindelijk wat ik altijd al had

Vragen voor wie ik nomineerde voor de Liebster Award:

1. Waarom begon u een weblog?

2. Hoe belangrijk vindt u de taal van uw blogposts?

3. Beeld of tekst: wat geniet uw voorkeur?

4.Wat doet fictie met u?

5.Als u non-fictie leest, wat leest u dan vooral?

6.Wat vindt u van de functie ‘stadsdichter’?

7.Koopt en/of leest u wel eens poëzie?

8. Hoe belangrijk is theater voor u?

9. Laat u zich beïnvloeden door bepaalde recensenten?

10.Wanneer kan volgens u een werk het label ‘klassieker’ krijgen?

11.Zal het e-boek volgens u het printboek uit de markt duwen?

.

Vlaanderens ‘woord van het jaar 2012’ denigrerend?

Woordenboekenmaker Van Dale heeft het  Woord van het jaar 2012 bekend gemaakt. Voor Vlaanderen is het ‘frietchinees’ en voor Nederland ‘project X-feest’. Het is de uitkomst van een verkiezing waaraan ruim 22.000 Nederlandstaligen meededen.

Frietchinees is de benaming voor een Aziatische frituurhouder; een fenomeen dat in Vlaanderen steeds vaker voorkomt. Project X-feest verwijst naar een feest dat op een sociaal medium wordt aangekondigd en waarop onbedoeld vele duizenden mensen afkomen. Beide woorden zullen worden opgenomen in de nieuwe editie van de ‘dikke Van Dale’. Bron: Commissie Cultureel Verdrag Vlaanderen Nederland

Sfeer is niet goed

‘Het is allicht niet anders met de frietchinees. Dat zo’n term ontstaat, geeft aan dat het ons kennelijk wel degelijk wat uitmaakt welke de etnische afkomst is van de goede ziel die onze frieten bakt. (Waarom eigenlijk?) Nochtans staan allochtonen van een ons meer vertrouwd type al veel langer achter de frituurpan, zonder dat we de moeite namen om een term als bijvoorbeeld frietmarokkaan voor hen te verzinnen. (Waarom niet eigenlijk?)

Dat ligt dus anders wanneer Chinezen zich aan het frituren zetten. Waarom? Misschien zien we de frietchinees ook als een zoveelste teken dat de ondergang nabij moet zijn. Eerst pikten de Chinezen het ons vertrouwde fabriekswerk in, nu verjagen ze ons (of toch alvast ons personeel) uit een volgend, zo mogelijk nog meer volkseigen bastion, het frietkot. Ziedaar het Gele Gevaar in zijn nieuwste verschijningsvorm. Zoals de Maya-profetie toch ook maar de jongste remake is van een bekend, diep in ons geworteld archetype, dat van de apocalyps.

Als dat klopt, moet dit betekenen dat we zo verslaafd zijn aan slecht nieuws, dat we er actief naar op zoek gaan. Er bestaat tenslotte ook zoiets als een economie van het pessimisme: als er vraag is naar doemdenken, blijkt het uit voorraad leverbaar te zijn. Als de onzin van Nostradamus of de millenniumbug geen reden tot zwartkijkerij bieden, zoals aan het eind van de vorige eeuw het geval was, zullen de Maya’s of de frietchinees die wel bezorgen.

Slecht nieuws vinden we dan ook, paradoxaal genoeg, zeer geruststellend. Want de mens gelooft niet zozeer wat waar is, maar wat hij wil geloven. Feiten voelen pas comfortabel aan als ze overeenstemmen met onze perceptie, met wat we al denken. We zijn er dus niet op uit om geïnformeerd te worden, wel om in onze overtuigingen te worden bevestigd en gesterkt. We zijn verrekte gelijkhebbers.’

via Sfeer is niet goed – De Standaard.

Ik heb me meer dan verbaasd over Marc Reynebeaus Column in De Standaard van 19/12/2012. Ons ‘woord van het jaar’ zou behalve gemoedelijk ook wat denigrerend zijn. Zo’n woord is niet echt belangrijk, lees ik verder, het gaat slechts om een gezelschapsspelletje waarmee we worden lastiggevallen. Maar toch … onze columnist ziet er een duidelijk teken in van onze verslaving aan zwartkijkerij, doemdenken, pessimisme. Het maakt deel uit van onze hang naar apocalytische visioenen. Neen toch! Dat onze Aziatische vrienden dit gat in de markt ontdekt hebben, zou wel eens de duurzaamheid van onze frietkramen – friterieën  kunnen gaan betekenen. Overigens nu hebben we de keuze tussen gezellig met z’n allen naar de wokchinees, de snelle hap van de afhaalchinees of langs bij de frietchinees. Dat onze Marokkaanse medemensen op die manier Van Dale niet haalden, heeft wellicht te maken met het feit dat ze niet zo talrijk in aantal zijn. En al lezend dacht ik aan de Belgen in New York, de wafelbelgen. Toegegeven ze proberen er geen volkseigen bastion in te palmen en zijn wellicht ook (nog) niet talrijk. Toch hebben z’er een streetfood-gat-in-de-markt  ontdekt. Een mens moet zich staande houden ook en vooral wanneer hij in een smeltkroes van culturen terecht komt, niet? Neen, neen … de sfeer zit wel goed hier in Vlaanderen. Koosjer, halal, veggie, Aziatisch of terroir, we lusten het allemaal. En als onze Aziatische medeburgers ‘de kunst van het friet bakken’ onder de knie hebben, zullen die Belgische frietjes ons niet minder smaken. Zo zijn wij, Marc Reynebeau. Toch?