Reizen Jihad – sincollectief, monty kultuurfaktorij en t,arsenaal – Mechelen****

foto: stef depover – t,arsenaal

De auteur

De Vlaams-Marokkaanse schrijver Fikry El Azzouzi (1978, Sint-Niklaas) krijgt de 65ste Arkprijs van het Vrije Woord op 13 mei voor zijn toneelstuk Reizen Jihad (over Syriëstrijders) en zijn roman Drarrie in de nacht (over hangjongeren), die in 2014 bij uitgeverij Vrijdag verscheen. Drarrie in de nacht stond op de longlist van de Gouden Boekenuil en maakt nog altijd kans op de E. du Perronprijs voor personen of instellingen die met een cultuuruiting in brede zin een bijdrage leveren aan de multiculturele samenleving (uitreiking op 2 april). In 2010 debuteerde El Azzouzi met Het Schapenfeest (Van Gennep), in 2013 verscheen bij Vrijdag de novelle De handen van Fatma.

Het toneelstuk Reizen Jihad, nu te zien in de Vlaamse theaters, is een coproductie van ’t Arsenaal, Monty en Sin-Collectief, een gezelschap dat El Azzouzi mee oprichtte. Door zijn actuele thematiek kreeg het stuk al veel aandacht in de pers (De Morgen, Focus Knack, VRT-journaal). Eerder schreef El Azzouzi al drie andere toneelstukken. […] De Arkprijs is meer dan zestig jaar geleden opgericht nadat aan Marnix Gijsen een literaire prijs was geweigerd omdat zijn genomineerde boek destijds in katholieke kringen als aanstootgevend werd bestempeld.

In de loop der jaren is de Arkprijs meer dan een louter literaire bekroning geworden, al worden laureaten nog altijd beoordeeld op de (literaire) kwaliteiten van hun teksten. De Arkprijs bekroont ‘een dwarsligger, een eigenzinnig mens, een consequent voorvechter van een open en kritiseerbaar debat’, die bij het hanteren van het vrije woord ‘zijn nek moet hebben uitgestoken’ (vetjes, BK).¹

Het stuk

Reizen Jihad is een familiekroniek die zich afspeelt in de stad. Kersje, een jonge vlaamse bekeerlinge, vertrekt naar Syrië om te strijden. Haar familie is onthutst: Hoe kon dit gebeuren? Waarom wil zij in een vreemd land oorlog voeren?

In Reizen Jihad linkt SINCOLLECTIEF de Syriëstrijders met andere idealistische zeloten in verleden en heden: Oostfronters, Nicaragua-, Franco-, pro-Poetin, pro-Israëlstrijders etc…Ze wilt het verhaal vertellen én begrijpen van jonge Belgen die naar het front vertrekken op zoek naar heldendom. Romantische zielen, avonturiers of een bende idioten?

Reizen Jihad is een project rond identiteit en extreme idealen, vertrekkend vanuit het actuele gegeven van de Syrië-strijders. SINCOLLECTIEF wil het debat verder opentrekken naar de gevolgen van mentale gijzeling in een ongelijkwaardige maatschappij. ²

tekst: Fikry El Azzouzi | regie: Junior Mthombeni | spel: Said Boumazoughe, Michael De Cock, Hilde Van haesendonck en Rashif El Kaoui | dans: Joffrey Anane en Sara Golijanin | bewegingsadvies: Michiel Alberts | muziek: Cesar Janssens | zang: Hassan Boufous | videoartist: Kristof Bilsen | scenografie: Stef Depover| productie: Nadia Benabdessamad en Ikram Aoulad | research/dramaturgie: Fikry El Azzouzi en Nadia Benabdessamad | coproductie: t, arsenaal mechelen en Monty Kultuurfaktorij | met de steun van de Vlaamse Gemeenschap.

De recensenten

Reizen Jihad verdeelt, zet aan het denken, doet twijfelen, suggereert antwoorden, mept en zalft en is maatschappelijk verdomd noodzakelijk. Maar, het had als theatervoorstelling nog krachtiger geweest zonder die te expliciete beelden. – Els Van Steenberghe – Knack Focus

Eclecticisme heeft altijd gewezen op een schuivend tijdsgewricht. Hier is het gek om te zien dat de Vlaamse bloedlijn in het stuk minder raakt dan alle andere invloeden in verbeelding, zegging en spel. Ook als publiek besef je: Reizen Jihad is een inburgeringscursus voor klassieke kijkers. Er si een bredere wereld dan wat media en theater ons altijd presenteren. –  Wouter Hillaert – De Standaard

Zaman Vandaag sprak met schrijver Fikry el Azzouzi, producente Nadia Benabdessamad en regisseur Junior Mthombeni. Een gesprek over verbinding, maatschappelijk engagement en mentale flexibiliteit. Maar ook over de kleurloosheid van de Syrië-strijders en het aantal uren in een jaar.- Inge Poelmans – Zaman Vandaag

Na de voorstelling bleef ik achter met een wauw-gevoel en een groot deel van het publiek zal dat beamen. ‘Reizen Jihad’ is theater waar Vlaanderen en bij uitbreiding de rest van Europa nood aan heeft. Fris, vernieuwend en knal in je gezicht. – Kifkif – Siska Hoebeeck

Volgens Patrick De Groote, organisator van Zomer van Antwerpen en Sfinks, heeft een zekere elite het theater gerecupereerd in onze contreien. “ In Vlaanderen is er een culturele elite die bepaalt wat cultuur is en wat niet. Ik reis veel en ik zie dit theater ook vaak in andere landen. Theater zoals dit, noem het zoals je wilt: in your face, direct … is zo oud als de straat. Ik vind dat we de scheidslijn verkeerd trekken. Dit goed vinden heeft niets te maken met opleiding of kleur … of wat dan ook, maar alles met openheid in het kijken. Er is in deze tijd echt nood aan deze nieuwe, open vormen,” aldus De Grootte – Katrien V. – dewereldmorgen.be

Een ijzersterke tekst belicht de problematiek vanuit socio-psychologische en economische context. Het thema radicalisering wordt tegen het licht van de wereldgeschiedenis gehouden en maakt zo het universele karakter maar vooral de complexe dynamiek van het fenomeen duidelijk. Krachtig klank- en beeldmateriaal, nu eens poëtisch dan weer uit de Syrische oorlogsrealiteit, en een sober decor – vier ijzeren klaslessenaartjes (!) en stoelen op een verhoogd podium; een plankenvloer aan de voet van het podium – trekt alle aandacht naar de tekstzegging. Het saccaderende, indoctrinerende spreekkoor van de acteurs vormt een scherp contrast met de bewegingloze, zwijgende, muezzin die tweemaal zingend oproept tot … ? De slotscène beklijft: acteurs voeren een rituele wassing in klei en bloed uit. De achtergrondbeelden suggereren een vulkaaneruptie, een brandende hel. Twee figuren in witte maillots kruipen langzaam uit de podiumklei en sneuvelen dansend als marionetten. Wat in ‘Reizen Jihad’ gezegd wordt, ondersteund door betekenisvolle theatrale middelen, confronteert, bezorgt kippenvel, komt aan. Een keiharde voorstelling die blijft nazinderen. – Blauwkruikje

¹ onserfdeel.be

²  tarsenaal.be

Jawoord, maar dan niet te luid | t,arsenaal & LAZARUS | Mechelen ****

Ingmar Bergman schreef Scènes uit een huwelijk (1972) voor een Zweedse TV-reeks die in de lente van 1973 uitkwam en een immens succes kende. Toen het verhaal ging dat de serie oorzaak werd van de stijging van het aantal echtscheidingen in Zweden, kreeg ze ook internationale weerklank. Pieter Genard en Lotte Heijtenis schrijven hetzelfde stuk opnieuw. Jawoord, maar dan niet te luid is een coproductie van t, arsenaal met LAZARUS.

Scènes uit het leven van een academisch koppel. Zij doctorandus sociologische antropologie, hij doctorandus Letteren.  De man, gefaalde academicus, film- en theaterregisseur, heeft last van procrastinatie, wordt verliefd op één van zijn actrices en wil voor een tijd met haar naar Parijs. De vrouw heeft kort na hun scheiding een affaire met zijn stiefbroer Matthias. Later trekt ze als coördinator voor een ngo naar Chili waar ze haar nieuwe partner Roman ontmoet. Man en vrouw blijven elkaar ontmoeten. Het wordt een roetsjbaan van wederzijds aantrekken en weer afstoten, van intellectualistisch rationaliseren en analyseren naar fysiek handgemeen worden en vechten. Het verhaal is circulair. Het begint bij de laatste scène. De toeschouwer wordt vervolgens via flashbacks teruggevoerd naar het begin en het daarop volgende verdere verloop van de relatie. In de laatste scène is een dubbel huwelijk op handen..

Ja  maar neen

Lotte Heijtenis en Pieter Genard brengen een lichtvoetige relatiekomedie. Ernstig wordt het wanneer het overspel wordt opgebiecht en het afscheid nabij is. De worsteling om de  liefde wordt fysiek. Het publiek wordt muisstil. Het dramatische hoogtepunt van het volgehouden uitdagende seksuele kat-en-muisspel wordt een sarcastische woordentwist en uiteindelijk een verwoestende vechtpartij, wanneer de vrouw de man bezoekt en hem de notarisdocumenten ter ondertekening voorlegt. De laatste vreselijke stuiptrekking van een falende relatie. In de laatste-eerste scène, het koppel bevindt zich opnieuw in het gemeenschappelijke appartement, is de rust teruggekeerd en maken beiden zich klaar voor een trouw-partij maar niet met elkaar, of toch wel? In dit intiem moment wordt een wit konijn uit de hoed getoverd: neen zeggen aan wie je een jawoord geeft. De liefde, geen sinecure.

Lotte en Pieter, die elkaar al kenden voor ze theatercollega’s werden, zitten als gegoten in hun rollen. Lottes vrouwelijke gekwetstheid, haar wil om te behagen, haar opvlammende temperament dat voor geen woord of gebaar verlegen zit. Mooi echt en fel acteerwerk. Pieters laconieke replieken, zijn getimede mimiek, zijn terzijdes. Prachtig.

Theater- en filmtechnische weetjes

Midden op het podium hangen open keuken- en garderobekastblokken, de tafel een omgekeerde opbergkrat. De setting van hun appartement. Op de vloer een (duur?) tapijt, half opgerold. Rechts een rode lamp boven een plooibaar logeerbed, zijn overspelige theaterwerkplek. Alle decorelementen lijken naar voorlopigheid te wijzen, naar weggaan, en toch ook weer niet. Een bij elkaar gerommeld allegaartje. De kostuums veranderen van zelfgebreide wollen truien afgestemd op elkaar, naar sexy mini-jurkjes die om aandacht bedelen, naar het in hemd en jogging staan, naar  huwelijksjurk en  –jacket. Een betekenisvolle evolutie. Bij het einde van elke scène flitst een rij grote spots achter op het podium aan. De toeschouwer ziet de acteurs in een verblindend tegenlicht. Hij krijgt een korte theatertechnische uitleg. Het pientere publiek vat de geestige ‘éducation permanente’.

Jawoord, maar niet te luid, is een tragikomische bewerking van Bergmans Scènes uit een huwelijksleven. Het intellectualistische gehakketak dat effect ressorteert door de prima timing van de replieken. De onzekerheid en het verlies van identiteit bij het falen van de relatie. Het misverstand door gebrek aan communicatie. De wisselingen van tederheid en wreedheid. De hang om te behagen verbeeld in een trage fysieke worsteling.  Het stuk confronteert ons met een rauw-realistische maar ook vertederend-intieme zoektocht naar de maakbaarheid van een  relatie in een permissieve samenleving. In een wereld zonder God is de mens volledig teruggeworpen op zichzelf als schepper van zijn huwelijksgeluk. In den beginne was het woord. En het woord was ja. 

Meer info over het stuk en de speeldata vindt u hier.

Generatie wereld op de planken in t,arsenaal – Mechelen

Een staalkaart van een opkomende generatie theatermakers die werken in het vruchtbare spanningsveld tussen lokaal en mondiaal. Vier avonden met telkens een uniek programma, van nieuwe theaterteksten in wording tot muzikale totaalspektakels.

Met vers werk van: SinCollectief, Michael Bijnens, Mauricio Ramírez, Sarah Eisa, NoMoBS, Thomas Janssens, Aïcha Cissé & Aminata Demba. [bron: generatie wereld]

De contracten van de koopman – Een komedie over de economie – Elfriede Jelinek***

De auteur van Die Klavierspielerin (1983) – een roman die door Michael Haneke in 2001 als La Pianiste verfilmd werd – heeft me met haar roman – of is het een toneelstuk? – Die Kontrakte des Kaufmanns. Ein Wirtschaftskomödie (2008) meer dan verbaasd. Geschreven een jaar voor de kredietcrisis, is deze tekst nog steeds brandend actueel. Denken we maar even aan de laatst in de media verschenen lijst van ondernemingen met exuberante geldtransfers naar exotische belastingparadijzen. Elfriede Jelinek vond haar inspiratie echter in het ‘Oostenrijkse Meinl-schandaal. Meinl was een gerespecteerde groep van koffiehuizen en voedingswarenhuizen, maar werd in recente jaren omgevormd tot een beleggingsfirma in vastgoed en energie. Julius Meinl V, de laatste telg uit het roemrijke geslacht, werd gearresteerd op verdenking van oplichting, grootschalige fraude en het nemen van onverantwoorde risico’s’ (wiki). In 2009 maakte NTGent/Theater Antigone met de voorstelling Underground, gebaseerd op De contracten van de koopman, in een vertaling van Inge Arteel en een regie van Johan Simons, een theatertournee door Vlaanderen en Nederland. Die voorstellingen heb ik toen jammer genoeg gemist, want opgevoerd komt deze tekst wellicht pas helemaal tot zijn recht. Al lezend ga je meer dan een keer kijken hoeveel er nog moet gelezen worden eer het einde in zicht is en vooral of en waar de bladspiegel ergens wijzigt. Jelinek maakt er één lange tekstbolus van zonder veel structurerende interpunctie of verhelderende bladspiegel. Hier en daar duiken cursieve theateraanwijzingen op maar zelfs die zijn minimaal. Gaandeweg – ondanks de herhaling – verbaas je je als lezer wel over ‘het spraakwatergehalte’ van de woordvoerders van het kapitaal. Hoe slaag je erin om het in telkens andere formuleringen toch weer over hetzelfde te hebben? Of hoe slaagt de bankwereld erin om met telkens andere papieren toch weer datzelfde kapitaal afhandig te maken van de kleine man en het te versjacheren, te laten verdampen? De zwarte humor is bitter, navrant en vlijmscherp. De geschetste realiteit zeer pijnlijk, niet waar? Waar! Enkele recensenten:

De contracten van de koopman oogt als een baksteen, en zo ligt hij de lezer ook op de maag. Het boek is een monoliet, een vrijwel ongestructureerd tekstblok van honderdvijftig bladzijden.

via Vlabin-VBC.

In haar stuk ziet de kleine belegger zich als mini-Shylocks in een lachspiegel staan, al blijft het lachen hem en ons in de keel steken. De gedupeerde belegger moordt zijn gezin uit, doel: de totale uitroeiing, al is het atypisch dat hij daarna niet de hand aan zichzelf slaat. Dat komt hem op een reprimande van de een of andere engel der gerechtigheid te staan: Waarom spaart u eigenlijk uw eigen leven, nu u toch uw geliefden doodsloeg om wie u nu moet treuren? Cynisme en sarcasme zijn dus troef in deze komedie, waarin bankinstellingen en beleggingsfondsen glijdende namen hebben en dus nogal wat overeenkomsten vertonen met reptielen waarop niemand greep heeft, ook al beweren ze allemaal te handelen in overeenstemming met de fameuze Europese waarden.

via Elfriede Jelinek – De contracten van de koopman – Romans – Recensies Volwassenen – Knack Boekenburen.

Parodie Vanaf de eerste bladzijden moest ik denken aan de Driestuiversroman van Bertolt Brecht. Die kan je lezen als een schelmenroman waar hebzuchtige pseudo-kreupelen de omstaanders geld aftroggelen, of je kan hem lezen als een parodie op de ongebreidelde wurggreep van een financieel netwerk dat kapitalisme heet.De contracten van de koopman is zon parodie. Jelinek schreef het als een bitter- boze komedie het werk werd trouwens opgevoerd in Duitsland en in Gent. Er zijn geen personages; soms is er een ik-persoon, maar ook die is abstract: het Geld. Hoofdfiguren: de banken, dan weer de financiële certificaten, de hedgefunds of andere soepfonds. Voetvolk: de kleine beleggers die alles verloren hebben, hun spaarcenten, hun pensioenfonds, hun half-afgewerkte huis waarvoor ze een lening aangingen, hun in rook opgegane beleggingen in de bank die ze altijd vertrouwd hebben. En er zijn engelen. Het lijkt een monoloog van de have-everythings tot de dont-have-anymores, een tirade van het Geld tot die Domme Hebzuchtigen. Maar het hart van de auteur ligt bij haar voetvolk en ze beschrijft wat allicht in hun hoofden moet omgaan. Het is het geweten van de gedupeerden dat spreekt, hun inzicht nu alles voorbij is, al hun geld weg is.Hadden we maar eerder geweten wat de hoofdfiguren ons uitleggen, we zouden er niet in getrapt zijn. “De certificaten hangen al rond onze nek, ze trekken ons naar beneden … en uit onbedachtzaamheid sterven we, hadden we dat vooraf bedacht, dan waren we niet onbedachtzaam geweest en zouden we nog leven. … We kopen die papieren toch want ze hebben ons in een slaap van bedrieglijke zekerheid gewiegd, hun zekerheid is echter niets, ze bestaat niet de zekerheid, ze hebben geen zekerheid, de papieren, ze hebben vorderingen als zekerheid, wij kopen ze, wij idioten kopen ze en wanen ons in zekerheid maar het is een valse zekerheid … We geloven dat die zekerheden iets waard zijn, dan slaan natuurlijk de zekeringen door.”

via Hoe Elfriede Jelinek Marx naar vandaag vertaalt: De contracten van de koopman | DeWereldMorgen.be.

De parel – John Steinbeck – ’t Arsenaal – Mechelen****

In ‘t ARSENAAL gaat Jos Geens dit jaar met pensioen. Dat wilden ze daar niet onopgemerkt laten voorbijgaan. Om zijn afscheid te vieren besloot hij ‘De parel‘ van John Steinbeck te ensceneren samen met zijn dochter Kathleen. Vader en dochter samen op de planken dus. Hij fin de carrière, zij als jonge belofte. Jaak Van Assche regisseert en Luiz Marquez tovert live muzikale klanken op de scène.

De parel van John Steinbeck vertelt over een jonge parelvisser Kito die op zekere dag een parel vindt. Dit is zijn kans om uit zijn miserabele situatie te geraken, denkt hij. Dat de parel veel waard is, weet iedereen maar de opkopers van parels willen de parel voor zo weinig mogelijk kopen. Als reactie hierop vertrekt de parelvisser samen met zijn vrouw Juana en kind Coyotito naar de grote stad waar hij denkt een hogere prijs voor zijn parel te kunnen krijgen. Hij wordt echter achtervolgd en aangevallen door het gevolg van de parelkopers. Hij beseft uiteindelijk dat de parel geen zegen was maar een vloek.

Goed tegen kwaad. Eerlijkheid tegen onrecht. Leven en dood. Cultuur en natuur. Zwart en wit. Een eerlijke vertelling, pakkend en doordringend.(Bron: brochure)

Steinbeck zelf schreef dat hij het ​​verhaal van The Pearl (1947) had geschreven om de thema’s aan te pakken van “menselijke hebzucht, materialisme, en de intrinsieke waarde van een ding.” Het is één van Steinbecks meest populaire verhalen, op grote schaal gebruikt in middelbare school klassen.

Midden op het podium een houten constructie in de vorm van een halve schelp, een hellend vlak dat tegelijk dienst doet als cirkelvormig loopplatvorm. Een oesterschelp? Binnenin op een deken zit Luiz Marquez, met zijn etnische muziekinstrumenten. Hij kondigt in het Spaans de delen van het stuk aan: het zijn er vijf net als in een klassieke tragedie. Hij draagt de warme Mexicaanse kleuren: een oranjerood jasje, witte broek en rovershoofddoekje. John Steinbeck liet zich voor zijn verhaal immers inspireren door een Mexicaans volksverhaal. Jaak Van Assche, de regisseur, leidt voice off het verhaal in. Juana (Kathleen Geens) in zwarte spijkerbroek en witte blouse, zit links op de rand van de schelp en doet, bijzonder expressief – het publiek hangt aan haar lippen – het verhaal van de schorpioenbeet waardoor Coyotito wordt getroffen. Meteen wordt hier de tegenstelling tussen rijkdom en armoede geïntroduceerd: de dokter moet komen maar is te vadsig en te lui om zich voor die arme lui in beweging te zetten. Kito (Jos Geens) blijft aanvankelijk op de achtergrond en zit rechts op de rand van de schelp.Hij neemt de mannelijke personages (dokter, pastoor, broer) voor zijn rekening. Kito draagt eveneens een wit hemd en een zwarte broek. Het is een gedramatiseerd verhaal: episch theater waarbij dialoog en monoloog elkaar afwisselen. Het live klankdecor van Marquez voert het publiek binnen in: het ruisen van de zee, in stormwind, in nachtelijke stilte met zacht sjirpende insecten, in dreigend onheil, in onraad, in heftig oplaaiende spannende gevechten. Bijzonder mooi. Wanneer Kito en Juana met Coyotito het dorp bij nacht moeten verlaten – Kito heeft een pareldief vermoord uit zelfverdediging, maar wie zal hem geloven – wordt aan het hoofdeinde van de schelp een zwart doek opgetrokken waarop een volle maan. Het verhaal jaagt verder als een tragedie: gedreven door zijn passie om de parel in de grote stad voor een hoge prijs te verkopen, gaan ze op pad maar er dienen zich nog meer dieven en rovers aan en onverwacht slaat  het noodlot onverbiddelijk toe. De parel wordt teruggeschonken aan de zee.

Een meesterlijke dramatisering en spannende vertolking van Steinbecks novelle. Vooral het jonge, aanstormende maar beheerste acteertalent van Kathleen Geens was opmerkelijk. De parel: een klassieker en een absolute aanrader.

scenografie: Stef Depover
technische leiding: Felix Goossens

In seizoen 2013-2014 zal De Parel door Vlaanderen reizen. Meer info op www.tarsenaal.be

 

Troost – SIN en ’t Arsenaal i.s.m. ARENBERG, MAF en GEN2020****

spel en concept: Ikram Aoulad en Junior Mthombeni 
live muziek: NoMoBS
tekst: Fikry El Azzouzi
soundscape: Salahdine Ibnou Kacemi
mixing engineer: Andrew Claes
regie: Michael De Cock 
vormgeving: Stef Depover
kostuums: Lotte Stek
technische leiding: Felix Goossens

productie: SIN en ’t ARSENAAL
i.s.m. Arenberg, MAF en GEN2020
met dank aan WALPURGIS, CC Deurne en  CC Berchem
met de steun van de Vlaamse overheid

Wat heb ik gisteravond genoten van het stuk Troost in theater ’t Arsenaal in Mechelen. Er is inderdaad meer dan ‘witneuzentheater’. Het verhaal, erg eenvoudig, van een zij: een sterke, sluwe zakenvrouw gehard door de straat en een hij:.een slungel, gulzig en gevaarlijk. Een vreemde vriendschap. En een groep fantastische hiphoppers van NoMobs. Maar leest u even verder de theaterrecensie Sissende gal op de website van KifKif (betekenis in ’t Arabisch: het is gelijk) de Belgische non-profitorganisatie die strijdt tegen ongelijkheid en racisme.

Liebster award

Door Wouter van Heiningen  werd ik genomineerd voor een Liebster award. Waarvoor mijn hartelijke dank. 

Dit zijn de voorwaarden voor deze award:

Regels

1. List 11 facts about yourself
2. Answer the 11 questions the blogger who nominated you left
3. Ask 11 new questions for those you nominate
4. Choose 11 bloggers with less than 200 followers to nominate
5. Go to each bloggers page and let them know about the award
6. Thank the person who nominated you and link back to their blog

Feiten over mezelf

1.Ik las als kind vaak stiekem in bed met een zaklampje onder de deken.

2.Ik was 16 in het legendarische jaar ’68 en werd tijdens de studentenrevolte in de Leuvense straten druipnat gespoten door de politie.

3.Ik ontdekte in ’72  de Welshe dichter Dylan Thomas’ en was weg van zijn hoorspel ‘Under Milkwood’.

4.Ik luisterde Bob Dylans ‘The times they are achangin’ kapot en Boudewijn de Groots ‘Eenzame fietser’.

5.Ik was gek van London en de YMCA.

6.Ik kreeg twee prachtige zonen

7.Ik verkende bijna alle hoofdsteden van Europa.

8.Het onderwijs bleef veertig jaar mijn werkterrein.

9.Met een boek in de leeshoek, dat  is opperste gelukzaligheid.

10.Ik miste geen aflevering van de Deense serie ‘Borgen’

11.Voor mij is het glas altijd halfvol!

Vragen van Wouter

1. Poëzie of proza? Beide maar poëziebundels koester ik meer.

2. Publiceren of voordragen? Eerder publiceren al heb ik inmijn loopbaan als lerares ook vaak voorgedragen.

3. Pen of PC? Pen voor lekker ouwerwets briefschrijven; PC voor alle digitale communicatie.

4. Lezen of luisteren? Beide maar ik luister bijzonder graag naar interessante radio-interviews en dichters die uit hun werk voordragen.

5. Waarom is poëzie belangrijk? Omdat ze een daad is van verzet tegen 101 dingen: te vlug aan de dingen voorbij leven, te grote zakelijkheid, oppervlakkigheid, te veel aandacht voor hebben, te veel rat race…

6. Welke (nog relatief onbekende) dichter verdient een oeuvreprijs? De in Mechelen in april 2009 overleden Dirk Verbruggen

7. Wat is een goede prijs voor een poëziewedstrijd? 7 daguitstappen naar 7 poëtisch plekken die zo inspireren dat ze 7 nieuwe gedichten opleveren.

8. Welke stad zou je graag bezoeken? Havanna

9. Over welk onderwerp in relatie tot poëzie zou ik op mijn blog kunnen schrijven? De dichter en zijn verzet tegen…

10. Ik schrijf want ik? … wil me uitspreken en delen.

11. Wat is je favoriete dichter? Herman De Coninck zoals ingeleid en verzameld door Kristien Hemmerechts in Geef me nu eindelijk wat ik altijd al had

Vragen voor wie ik nomineerde voor de Liebster Award:

1. Waarom begon u een weblog?

2. Hoe belangrijk vindt u de taal van uw blogposts?

3. Beeld of tekst: wat geniet uw voorkeur?

4.Wat doet fictie met u?

5.Als u non-fictie leest, wat leest u dan vooral?

6.Wat vindt u van de functie ‘stadsdichter’?

7.Koopt en/of leest u wel eens poëzie?

8. Hoe belangrijk is theater voor u?

9. Laat u zich beïnvloeden door bepaalde recensenten?

10.Wanneer kan volgens u een werk het label ‘klassieker’ krijgen?

11.Zal het e-boek volgens u het printboek uit de markt duwen?

.