De ‘poet laureate’ heeft een gedicht geschreven ter gelegenheid van de dood van koningin Elizabeth II – BBC News

the Coronation Bouquet

Floral Tribute 


Evening will come, however determined the late afternoon,

Limes and oaks in their last green flush, pearled in September mist.

I have conjured a lily to light these hours, a token of thanks,

Zones and auras of soft glare framing the brilliant globes.

A promise made and kept for life - that was your gift -

Because of which, here is a gift in return, glovewort to some,

Each shining bonnet guarded by stern lance-like leaves.

The country loaded its whole self into your slender hands,

Hands that can rest, now, relieved of a century's weight.


Evening has come. Rain on the black lochs and dark Munros.

Lily of the Valley, a namesake almost, a favourite flower

Interlaced with your famous bouquets, the restrained

Zeal and forceful grace of its lanterns, each inflorescence

A silent bell disguising a singular voice. A blurred new day

Breaks uncrowned on remote peaks and public parks, and

Everything turns on these luminous petals and deep roots,

This lily that thrives between spire and tree, whose brightness

Holds and glows beyond the life and border of its bloom.


Simon Armitage

Floral Tribute, door Simon Armitage, is geschreven in de metafoor van een lelietje-van-dalen – een van de favoriete bloemen van wijlen de koningin, die voorkwam in haar kroningsboeket.

De eerste letter van elke regel spelt, samengenomen, haar naam “Elizabeth”. (achrosticon, BK)

Armitage vertelde het BBC Radio 4 programma Today dat hij probeerde “persoonlijk te zijn en een condoleancegedicht te schrijven, maar zonder opdringerig te zijn”.

Floral Tribute bestaat uit twee strofen en beschrijft de komst van een septemberavond en de verschijning van een lelie als “een teken van dank”.

In de eerste strofe schrijft Armitage over “Een belofte gedaan en gehouden voor het leven – dat was uw geschenk”.

Armitage verklaarde zijn beslissing om de acrostische techniek te gebruiken: “Het is een mooie naam, maar een naam die ze waarschijnlijk zelden te horen kreeg omdat iedereen die naam moest laten voorafgaan door ceremoniële nominalen.”

Armitage vertelde het programma Today dat het gedicht de kans bood iets te schrijven “buiten de taal en commentaren die we al hebben gehoord”.

Bron: BBC News – 13th September 2022

RIP Queen Elizabeth II 1926 – 2022

Elizabeth Alexandra Mary 1926 -2022

Poet Laureate Simon Armitage publiceert een elegie voor Prince Philip

Op 9 april jl. overleed Prince Philip, Duke of Edinburgh (1921 -2021), echtgenoot van Queen Elisabeth II van Engeland. Vandaag vindt de begrafenis plaats in Saint George’s Chapel in Windsor Castle.

De Poet Laureate, Simon Robert Armitage (°1963), schreef een elegie voor Prince Philip. Armitage werd op 10 mei 2019 benoemd tot Poet Laureate (Dichter des Vaderlands) van Engeland.

Het gedicht, getiteld The Patriarchs – An Elegy, wordt voor het eerst gepubliceerd op de dag van de begrafenis. Het opent op een besneeuwde ochtend – “het weer is een bijzonder Britse obsessie”, zei Armitage – en breidt zich uit tot een toewijding aan de mannen van de generatie van Prince Philip, “overgrootvaders vanaf de geboorte”.

Een elegie vermijdt opzettelijk de sycofantie* die Prince Philip zo haatte, aldus de dichter, en is geschreven ‘in dienst van alle mensen net als hij’.

The Patriarchs – An Elegy

The weather in the window this morning
is snow, unseasonal singular flakes,
a slow winter’s final shiver. On such an occasion
to presume to eulogise one man is to pipe up
for a whole generation – that crew whose survival
was always the stuff of minor miracle,
who came ashore in orange-crate coracles,
fought ingenious wars, finagled triumphs at sea
with flaming decoy boats, and side-stepped torpedoes.

Husbands to duty, they unrolled their plans
across billiard tables and vehicle bonnets,
regrouped at breakfast. What their secrets were
was everyone’s guess and nobody’s business.
Great-grandfathers from birth, in time they became
both inner core and outer case
in a family heirloom of nesting dolls.
Like evidence of early man their boot-prints stand
in the hardened earth of rose-beds and borders.

They were sons of a zodiac out of sync
with the solar year, but turned their minds
to the day’s big science and heavy questions.
To study their hands at rest was to picture maps
showing hachured valleys and indigo streams, schemes
of old campaigns and reconnaissance missions.
Last of the great avuncular magicians
they kept their best tricks for the grand finale:
Disproving Immortality and Disappearing Entirely.

The major oaks in the wood start tuning up
and skies to come will deliver their tributes.
But for now, a cold April’s closing moments
parachute slowly home, so by mid-afternoon
snow is recast as seed heads and thistledown.

Simon Armitage

*sycofantie: gedrag waarin iemand machtige of rijke mensen prijst op een manier die niet oprecht is, meestal om enig voordeel van hen te verkrijgen.

Standbeeld Cecil Rhodes inzet van een pittig debat in Oxford

 

Behalve over  Brexit  heerste in de Britse pers de voorbije maanden ook een pittig debat over het Cecil Rhodes standbeeld dat de ingangspoort van het Oriel College in Oxford University siert.  Een groep studenten van dit bolwerk van traditie vindt dat dit standbeeld te veel negatieve, racistische connotaties  voor hen vertegenwoordigt om te mogen blijven staan. Twee kampen wagen zich, met hun kennis en gevoelens over het koloniale verleden van het ‘Britse Empire’,  aan elkaar in dit debat.  Sommigen trekken het debat  van een bijna onooglijk standbeeld boven de toegangspoort naar het ruimere thema van het curriculum aan deze universiteit dat de geschiedenis nog steeds vanuit een al te enge Europese – zeg maar Brits triomfalistische – bril pleegt de benaderen. Een jonge generatie studenten uit dat voormalige imperialistische Brittannië roert zich dus en maakt van het neerhalen van het standbeeld een symbooldebat dat wil afrekenen met een vernederend verleden.  The Telegraph sabelt deze jongeren neer als  ‘mollycoddled by their parents, spoon-fed by their teachers, indulged by society ‘ en  besluit ‘The authorities at the university have, so far, continued to pamper the student emperors. Every time the authorities are accused of racism, they bend over backwards to soothe the offended egos of the little, tinpot dictators – rather than telling them that they, the teachers, are there to tell the students what to do; and not the other way round.’ Dezelfde krant vermeldt echter ook dat ‘Traditie en Geld’ het laatste woord kreeg in dit debat. Toch hebben de activisten bereikt dat er een ruimer maatschappelijk debat ontstond over de Britse geschiedenis en racisme. Deanna Heath, Senior Lecturer aan The Liverpool University, besluit in haar artikel over het schoolcurriculum in The Conversation:  ‘This history curriculum that the guidance lays out is ultimately a history of white men. Not only does it devote considerable attention to war, politics, and military history, but women’s and gender history are notably completely absent. Non-white peoples play a small role as historical agents, particularly in British or wider Western history. We still have a long way to go in decolonising, de-racialising and de-masculinising our past.’

Het antwoord van het bestuur van het Oriel college op de campagne: The previously announced listening exercise will focus on how best to place the statue and plaque in a clear historical context. The College will seek expert advice on parallels and precedents, and conduct focused discussions with the College community, including students, staff and alumni. The Governing Body expects to have identified specific proposals by the autumn.The campaign to remove Oriel’s statue of Rhodes has highlighted other challenges in relation to the experience and representation of black and minority ethnic students and staff at Oxford. Oriel takes these very seriously and, as previously announced, is taking substantive steps to address them. The College supports the work the University is doing in this area, and reaffirms Oriel’s commitment to being at the forefront of the drive to make Oxford more diverse and inclusive of people from all backgrounds.-28/01/2016

Vandaag plannen de Oxfordstudenten de Rhodes Must fall anti-colonialism march die een jaar campagnewerking herdenkt.

Britse Poet Laureate Carol Ann Duffy schittert op Servottelezing 2014 – KULeuven*****

In de Aula Pieter De Somer (KULeuven) woonde ik gisteren de Servottelezing 2014 bij van de Britse Poet Laureate, Carol Ann Duffy. Deze tweejaarlijkse lezing is een activiteit van het Fonds Herman Servotte  dat in 1994 werd opgericht ter nagedachtenis van Herman Servotte, professor Engelse literatuur en vice-rector van de KULeuven. Het doel van het fonds is het bevorderen van de wetenschappelijke studie van de Engelse literatuur. 

Carol Ann Duffy is zonder twijfel één van de meest gelezen en gelauwerde Britse schrijvers van het moment. Met haar meest recente bundel, The Bees, won ze de 2011 Costa Poetry Award en de passionele liefdesgedichten in Rapture werden bekroond met de prestigieuze T.S. Eliot Prize in 2005. Met haar gedichten en prentenboeken voor kinderen weet ze bovendien ook een jong lezers publiek te bekoren en toneelstukken als Loss (1986) en Casanova (2007) werden onder veel bijval opgevoerd in Liverpool en Londen. In 2009 werd Duffy benoemd tot Poet Laureate van het Verenigd Koninkrijk en sindsdien publiceerde ze talrijke gedichten in kranten en tijdschriften als reflectie op recente gebeurtenissen. Duffy is ook een poëzie-activist: ze ijvert voor meer en betere aandacht voor poëzie in het onderwijs en publiceert geregeld verzamelbundels met gedichten van andere dichters om stem te geven aan de dingen die ons overkomen op leven of dood. De organisatoren verlieten het stramien van de doorsnee lezing. Na de uitgebreide aankondiging, het warm welkom van rector Rik Torfs en Ortwin de Graefs inleiding tot Carol Duffy’s werk, las  de auteur voor uit eigen werk, maar werd daarbij begeleid, omkaderd en onderbroken door de virtuoze multi-instrumentalist en all-round entertainer John Sampson. De 5de editie van de Servottelezing werd een memorabel moment.

Duffy’s eerste gedicht als Poet Laureate was een venijnig sonnet over de onkostenzwendel in het Britse parlement:

Politics

How it makes of your face a stone
that aches to weep, of your heart a fist,
clenched or thumping, sweating blood, of your tongue
an iron latch with no door. How it makes of your right hand
a gauntlet, a glove-puppet of the left, of your laugh
a dry leaf blowing in the wind, of your desert island discs
hiss hiss hiss, makes of the words on your lips dice
that can throw no six. How it takes the breath
away, the piss, makes of your kiss a dropped pound coin,
makes of your promises latin, gibberish, feedback, static,
of your hair a wig, of your gait a plankwalk. How it says this –
politics – to your education education education; shouts this –
Politics! – to your health and wealth; how it roars, to your
conscience moral compass truth, POLITICS POLITICS POLITICS.

Carol Ann Duffy – The Guardian – 13th June 2009

En “Last Post”, geschreven op verzoek van de BBC naar aanleiding van het overlijden van twee van de laatste Britse veteranen van de Groote Oorlog, is een droeve droom over de onmacht van poëzie om de tijd terug te draaien, maar herdenkt ook het weerwerk dat de verbeelding de wreedheid blijft bieden. Het gedicht herschrijft “Dulce Et Decorum Est”, het verbitterde dubbelsonnet waar Wilfred Owen nog niet klaar mee was toen hij een week voor de wapenstilstand sneuvelde in de tweede slag bij de Samber, en laat zo toch weer iets terugkeren uit die stinkende modder – “The pity of war, the pity war distilled”.

Last Post

In all my dreams, before my helpless sight,
He plunges at me, guttering, choking, drowning.

If poetry could tell it backwards, true, begin
that moment shrapnel scythed you to the stinking mud …
but you get up, amazed, watch bled bad blood
run upwards from the slime into its wounds;
see lines and lines of British boys rewind
back to their trenches, kiss the photographs from home –
mothers, sweethearts, sisters, younger brothers
not entering the story now
to die and die and die.
Dulce – No – Decorum – No – Pro patria mori.
You walk away.

You walk away; drop your gun (fixed bayonet)
like all your mates do too –
Harry, Tommy, Wilfred, Edward, Bert –
and light a cigarette.
There’s coffee in the square,
warm French bread
and all those thousands dead
are shaking dried mud from their hair
and queuing up for home. Freshly alive,
a lad plays Tipperary to the crowd, released
from History; the glistening, healthy horses fit for heroes, kings.

You lean against a wall,
your several million lives still possible
and crammed with love, work, children, talent, English beer, good food.
You see the poet tuck away his pocket-book and smile.

If poetry could truly tell it backwards,
then it would.

Carol Ann Duffy