Een opiniestuk van prof. emeritus Leo Neels op de website van de VRT Standbeelden kunnen goede symbolen worden van wat we niet meer willen, maar dan moeten ze wel zichtbaar blijven, zette me aan het denken.
Zou dit werk van Adel Abdessemed (°1971, Algerije) dat te zien was op Watou 2018 niet beter duidelijk maken ‘wat we niet meer willen’ omdat het keihard binnenkomt, omdat het ons confronteert met onze sociale handicaps: structureel geweld, racisme en discriminatie, openlijk of verdoken ?
Het is Hugo Claus’ Het verdriet van België dat de kunstenaar inspireerde om een reeks werken samen te stellen, vertrekkend van treffende verhalen over Belgisch Congo onder Leopold II, die de kolonie 24 jaar lang als persoonlijk bezit behandelde. Alle werken uit de reeks kregen de titel Feux en zijn gemaakt van houtskool, een natuurlijk element dat voortkomt uit verwoesting maar ook dient als tekenmateriaal.
Een verzameling afgehakte handen wijst duidelijk op de vreselijk grote hoeveelheid slachtoffers die destijd geteisterd werden door afschuwelijk leed en verlies.
Le Chagrin des Belges zet een deur open naar een waar gebeurde nachtmerrie die ons land blijft achtervolgen. Abdessemed nodigt hiermee de Belgen uit om dergelijke feiten niet te vergeten en kritisch te blijven nadenken over onze eigen terreur.
Blauwkruikje 