Als ik mijn leeslijsten bekijk, merk ik dat de non-fictie erg ondervertegenwoordigd is. Daar wou ik met het volgende werk van Ulrich Libbrecht (1928°) wat aan doen. Met dank aan het leven (2008) is het afscheid – zeg maar het testament – van deze professor comparatieve filosofie. In 2012 maakte ik in Zulzeke- Kluisbergen, waar de man woont, de Ulrich Libbrechtwandeling die er door het Libbrechtgenootschap aan hem werd geweid. Dat hij gedurende meer dan 20 jaar ijverde voor het behoud van het landschap van zijn streek nl. de Vlaamse Ardennen is slechts één van de vele verdiensten van prof.emeritus Ulirich Libbrecht.
Met dank aan het leven heb ik in één ruk uitgelezen en ik vermoed dat het niet de enige keer zal zijn dat ik dit werk ter hand zal nemen. Al deed het me wel wat pijn dat de filosoof Libbrecht niet houdt van literaire filosofie en zelfs helemaal niet van literair proza.Te oppervlakkig en te veel woorden, naar zijn smaak. Gelukkig is de poëzie (vooral van Rilke en Hölderlin) wel aan hem besteed.
Kort na het verschijnen van het boek weidde Stef Van Caeneghem er een blogpost aan waarin hij veel fragmenten uit het werk opneemt. Fragmenten die naar de essentie van het wereldbeeld, de levensfilosofie die Ulrich Libbrecht voor zichzelf uittekende, peilen. Dat wereldbeeld en die levensfilosofie integreert de religieuze en filosofische modellen van Oost en West, slaat een brug tussen beide werelden en brengt een prachtige synthese van aan de oppervlakte erg verschillende werelden die in hun dieptestructuren, in hun mystieke dieptelaag hun raakpunten laten ontdekken.
Een inspirerende en stevig wetenschappelijk onderbouwde levensfilosofie die vanuit een kritisch objectief rationalisme aan de diepste subjectieve emotie volle bestaansrecht geeft. Ontroerend mooi!
Blauwkruikje 