Hoop is de gedurige verwachting dat een onzekere uitkomst gunstig zal blijken. Hoop kan passief zijn, zoals een wens, maar ook actief. In het laatste geval wordt ernaar gestreefd de kans op de gewenste uitkomst te vergroten door persoonlijke inspanningen. – Wikipedia
We hopen allemaal. Maar hoe en waarom hopen we? Is hoop een emotie, handeling of drijfveer? In Van Dale lezen we dat hoop betekent: wensende verwachting. Hoop is dus zowel iets actiefs als passiefs. – NieuwWij
Deze foto is een detail van het kunstwerk Hoop, 2010 van de Vlaamse ceramiste Natasja Lefevre (°1968 ). Het was één van de kunstwerken op het Kunstenfestival Watou 2011.
“De oorspronkelijkheid van de beelden ligt niet in het feit dat woorden tekort schieten -al verdrijft de rede het mysterie – maar in het direct contact met het trauma: door de klei te duwen naar de confrontatie met het besef, te drijven naar het vitale” – Natasja Lefevre.
“… in zuivere klei gemaakte sculpturen zoals ‘Hoop’ evoceert de beladen stilte een subliem gevoel van tijdloosheid. Lefevre werkt vaak in reeksen rond een vast thema of een specifieke vormstructuur. Vanuit een hunker naar communicatie plaatst ze de beelden vaak in een groep samen. Voor Natasja Lefevre is het beeld een weerspiegeling van het onbewuste waar de kwetsuren zich verschuilen en tonen.” – Lieve Defour en Fiorella Stinders in “Tussen taal en beeld”- Watou 2011.
“Zo heeft Nastasja Lefevre in een kamer van een klooster tientallen kinderlaarsjes neergezet. De laarsjes staan mooi in rijen geordend, als ging het om een gedisciplineerde klas. Op zich is zulks niet veel zaaks, tot men kijkt door het venster van de kamer. Dat venster ziet uit op de tegenoverliggende begraafplaats die paalt aan de kerk.De aanblik doet even verstijven, want ook daar staan de grafstenen strak op een rij. De repetitieve orde van het kerkhof herinnert aan de opgelegde orde op school. De dril duurt gans het leven, tot over de dood. De straat die het kloostergebouw van het kerkhof scheidt, kan de bezoeker met enige verbeelding aanzien voor de Styx, de rivier uit de Griekse mythologie, die elke mens moest oversteken bij zijn overlijden” – De Tijd, 12 juli 2011.
“One of the most arresting works at this year’s festival is the installation “Hope” by ceramic artist Natasja Lefevre. A native of the coastal town Nieuwpoort, Lefevre’s haunting installation, which shows 200 pairs of children’s boots in a convent prayer room, captures two sides of remembering. “the duality of our existence fascinates me; I play with the concept in much of my work,” says Lefevre. In “Hope” lies a “duality of the recognisable shape and the empty inner space to which the viewer’s gaze is constantly drawn. But rubber booties are also symbolic of a child that begins to explore the world. As a child, I loved my booties because I never had to ask anyone to help me tie my shoelaces.” the rows of boots fill a tiny prayer room that faces Watou’s graveyard, filled with row upon row of tombstones. “there is something haunting about the repetitiveness of the boots, which is repeated in the tombstones,” Lefevre explains. “Together they symbolise the beginning and the end of life.” – Flanders Today, 10 augustus 2011.
Bij de 37ste editie van het Kunstenfestival Watou 2017 trof me het werk Untitled (Keys), 1997 van Taysir Batniji (Gaza, 1966°). Het stelt de uitstroom van de Palestijnen in 1948 voor. Ze vluchtten voor de slachtpartijen in het land. Elk van hen hield vast aan de sleutel van hun huis, denkend dat ze snel terug zouden kunnen keren. Hun hoop en herinneringen zijn nog steeds van tel, gezien de verwoesting of bezetting van hun eigendommen …
Bij de 38ste editie van het Kunstenfestival Watou 2018 – Bernard Dewulf citeert in zijn essay Van koffie tot genade over ons verlangen naar troost Albert Camus die in zijn Mythe van Sisyphus spreekt over ‘dat huwelijk van de geest die verlangt en de wereld die teleurstelt’. Hoop, zo stelt Dewulf, ligt in de kloof tussen het eeuwige verlangen en de wereld die voortdurend teleurstelt. ‘Wij en de wereld zijn verbonden door een kloof. Schijnbaar valt daar weinig hoop of troost uit te halen, en toch’. Precies in die kloof schuilt de hoop voor hem. Er ligt troost in het uitzicht op de overbrugbaarheid van die kloof, in het uitzicht op verbinding.
Stief DeSmet, België nodigde op het 39ste Kunstenfestival Watou de bezoekers uit om in zijn sculptuur Nest/shelter, 2019 (brons, bladgoud) plaats te nemen en te reflecteren. Het werk is gemaakt uit takjes verzameld in Watou en het refereert aan de geborgenheid die we zo vaak zoeken in de natuur. Op de site Grensland kon je in zijn a Cabin for Watou, 2019 gaan staan. Net als het Kunstenfestival zelf kijkt de kunstenaar vanuit de periferie met een heldere blik naar de wereld. Hij functioneert best vanuit de marge.
Blauwkruikje 