Dagen als gras, 2021 dat Femke Muller voor uitgeverij Meulenhoff vertaalde uit het Deens [Dage som græs, 2021] bestaat uit zes schitterende lange verhalen die elk als miniroman zouden kunnen doorgaan. Ze bezitten alle een spannende verhaallijn, rake karakter-, tijd- en ruimtetypering, hebben heel diverse vertelperspectieven en zijn gevat in een vlotte, eveneens wisselende vertelstijl. Elk verhaal kreeg een motto mee dat de nieuwsgierigheid naar het verband met de verdere inhoud prikkelt en er ook de interpretatiesleutel toe is. Toevallige ontmoetingen op toevallige momenten zetten relaties op scherp, generaties en culturen kruisen elkaar, mensen ontlopen elkaar of lopen met elkaar mee, vluchtend, zoekend. Mensen zijn op de vlucht voor oorlog, voor honger, voor armoede, voor nare ervaringen. Het gaat vaak over het onvermogen van de liefde. Voor de personages in deze verhalen is de liefde iets onmogelijks, iets onbestendigs ook, of van korte duur. Grøndahl suggereert echter met L. Wittgenstein: Alleen het bovennatuurlijke kan het bovennatuurlijke uitdrukken… Het goede ligt buiten het bereik van de feiten. Mensen kunnen veranderen indien ze in staat zijn verantwoordelijkheid voor een ander op te nemen. Die ander komt onverwacht van buitenaf, als een vreemde passant aangewaaid.
Ik heb deze verhalenbundel graag gelezen want Jens Christan Grøndahl schrijft mooi, levensecht en boeiend en hij weet zijn personages met hun denkwereld en emoties, hun soms eigenaardige identiteit bijzonder treffend neer te zetten.
Blauwkruikje 