Drie zusters – Anton Tsjechov – ’t Arsenaal – Mechelen ****

 http://www.deredactie.be/permalink/1.966263

 Michael De Cock regisseerde voor  ‘t Arsenaal  ‘Drie Zusters’ van Anton Tsjechov.

Drie zusters speelt zich af in een kleine garnizoensstad op het Russische platteland van rond de eeuwwisseling. Weduwnaar en brigadecommandant Prozorow verlaat de hoofdstad Moskou om bevelhebber te worden van een garnizoen in een kleine provinciestad. Als hij sterft, laat hij een zoon, drie dochters en een garnizoen na. De drie zusters verlangen met alle vezels van hun lichaam naar de schittering van Moskou waar ze hun jeugd doorbrachten. Maar alle sprankels hoop op een terugkeer doven één voor één uit. En wanneer de officieren samen met het garnizoen de stad verlaten, verdwijnt ook de laatste illusie. 

Door een periode uit het leven van een dozijn personages te volgen wordt de toeschouwer ondervraagd over de zin en de onzin van het bestaan. Is er hoop? En waar vinden we die? (bron: theaterwiki)

Dat Tsjechov schreef aan de vooravond van een revolutie, ook voelbaar in De Kersentuin, brengt de vele bespiegelingen mee over de onzekerheid van de toekomst, over de zin van het bestaan (het ‘Wat doet het ertoe’, ‘Wat maakt het uit’ van garnizoenarts Tsjeboetykin (Tuur De Weert)), over droom, verwachting en de werkelijkheid van de dagelijkse routine. Het stuk bouwt act na act elke illusie die gekoesterd wordt af. Binnen de beslotenheid van de ‘saaie’ garnizoenstad vervelen de burgerdames Prozorov zich. En dat heeft zo zijn consequenties. Irina, de jongste, wil gaan werken en een boeiend leven leiden; om haar liefde wordt geduelleerd met dodelijke afloop voor haar aanstaande, baron Toezenbach (Greg Timmermans). Masja (Veerle Dobbelaere), jong getrouwd met Koelygin (Luc Springuel), leraar aan het college, wordt verliefd op Versjinin, luitenant-kolonel en batterijcommandant maar hij vertrekt. Olga (Mieke  De Groote), zeer toegewijde en plichtsbewuste lerares, nooit getrouwd, voelt eveneens voor Versjinin (Frank Dierens) maar eindigt als schooldirectrice. De geschiedenis kent haar verloop, de menselijke mogelijkheden zijn beperkt. Moskou en het echte leven wordt een onbereikbare droom.

Tjsechov heeft een fijnzinnig oog voor de tragiek van deze situatie en benadert het gegeven met humor: de hysterische buien om banaliteiten, de liefde en het huwelijk als mogelijke onmogelijke uitweg, de grofheden tegenover het personeel (Anfissa (Alice Toen) , de vulgariteit en dominantie van de ‘nieuwe rijken’ (Natasja (Isabelle Van Hecke)).  We zijn  getuige van een wereld van verloren dromen en de psycho-logische frustraties die zich uiten in soms crue gedrag naar anderen.

De kostuums, een ontwerp van Anna Seniow, weerspiegelen perfect de verschillende types en hun aspiraties. Het decor (een berkenbos, tuinvlonders en houten tuinmeubilair) suggereert de platteland-chic van stedelijke burgerij.

Het stuk duurt ongeveer twee uur en dramatisch gezien, had in  sommige scènes iets meer geknipt mogen worden. Het hele opzet om ‘Drie Zusters’ te vertalen naar onze tijd, mag echter  meer dan geslaagd heten. Sterke momenten zijn de ‘wanhoop’ van Masja als de luitenant-kolonel vertrekt en de eenzame, verdrietige mijmeringen van garnizoenarts Tsjeboetykin over zijn bestaan.