De Vlaamse Academici Mechelen startten het seizoen met een topjournalist, politiek analist/commentator en columnist over een vraag die al maanden de gemoederen beroert: valt België nog bijeen te houden?
De parlementsverkiezingen van 26 mei zijn nu al even voorbij. De informateurs beten hun tanden stuk op het leggen van een puzzel, waarvan de kiezer de puzzelstukjes aardig geschud had. België, meer en meer een tweestromenland, zit gevangen in een communautair kluwen. De beide landsdelen drijven steeds meer uit elkaar zo ideologisch als financieel als economisch. Staatshervormingen halen de lont niet uit het kruitvat: de transvers van noord naar zuid, de begrotingstekorten van de deelstaten en gemeenschappen geven een ontluisterend beeld van hoe verschillend er in de verschillende landsdelen wordt omgesprongen met budgetbeheer en aanwending van openbare middelen. De strenge begrotingspolitiek door Europa opgelegd wordt in ons land alleen door Vlaanderen gehaald. Wallonië en Brussel kleuren fel rood. Het gaat hier dus om een behoorlijk beladen thema met veel facetten. Het is historisch gegroeid maar verzuurd door de oorlogssituatie en verscherpt door de overheveling van bevoegdheden naar Europa.
Van Cauwelaert gaf op onnavolgbare wijze inzicht in het Belgische kluwen. Met historische feiten en spitse analyses werd de stelling onderbouwd dat alleen de richting van een doorgedreven federalisme een oplossing kan bieden. De twee deelstaten Wallonië en Vlaanderen beslissen dan zelf hoe ze het verschil in economische realiteit op lokaal niveau kunnen aanpakken. Immers, Europa zal niet België-tolerant en België – clement blijven. Misschien kan Charles Michel helpen. (?)
Het werd een spitsvondige en intelligente uiteenzetting die licht wierp op enkele minder bekende tendensen in de deelstaten en op de lacunes in de organisatie van de federale staat België. Dat Rik Van Cauwelaerts politieke doorzicht houdt snijdt, staat buiten kijf.
Lees ook: Helderheid in het grondwettelijk bevoegdheidskluwen van de KUL-onderzoekers Karel Reybrouck & Stefan Sottiaux
Rik Van Cauwelaert (geboren Hendrik Van Cauwelaert de Wyels) was al heel vlug besmet met het journalistieke virus. Zelf zegt hij dat hij net als Obelix in de ketel met toverdrank is gevallen. Hoe kan het anders? Vader Emiel Van Cauwelaert was hoofdredacteur van dagblad Het Volk, zijn broer was journalist. Zijn grootoom stichtte De Standaard. De van oorsprong katholieke familie – met wortels in de landbouw – waren uitgevers van een weekblad en waren ook politiek actief. Een stimulerende omgeving die misschien de onorthodoxe start van zijn loopbaan verklaart. Hij verliet de school op zestien. Tijdens het middelbaar werd hij zeven maal van school gegooid en hoewel niet in het bezit van een diploma vergooide hij toch zijn talenten niet. Hij ging meteen aan de slag als persfotograaf bij o.a. Associated Press. In 1980 werd hij journalist bij Sportwereld, een uitgave van Roularta. Zes jaar later wordt hij redacteur bij Knack. Daar is Frans ‘Sus’ Verleyen (Mechelaar van geboorte) dan hoofdredacteur. In 1991 openbaart hij, in de nasleep van de Agusta-affaire de geldverbranding van Frank Vandenbroucke, na zich vergewist te hebben van de zekerheid van zijn bronnen. Integriteit van berichtgeing is heilig! In 2002 wordt hij directeur-hoofdredacteur bij Knack maar schrijft ook hoofdartikels en commentaren. Hij wordt een geducht opiniemaker die zijn facts op een rijtje heeft. In 2006 wordt de functie van hoofdredacteur afgesplitst en gaat die naar Karl van den Broeck . Rik blijft directeur en wordt in 2011 directeur strategie voor alle Roularta-magazines. In 2012 neemt Rik, bij de aanstelling van Jörgen Oosterwaal, ontslag en verlaat samen met Koen Meulenaere uitgeverij Roularta, die daarmee haar belangrijkste coryfeeën kwijt is. Sinds december 2012 verzorgt Rik een wekelijkse gastcolumn in de krant De Tijd en fileert hij de realiteit van een land als België met scherpzinnige analyses. Kompaan Meulenaere is er de Kaaiman van dienst.
Blauwkruikje 