Bestaan er nog protestsongs, worden ze nog gezongen, geschreven? Dat was de vraag die Annemie Peeters in De Bende van Annemie(Radio1) zichzelf en een deskundige terzake vanochtend stelden. Verrast was ik want gisteravond deelde ik op mijn facebook een interview met Joan Baez in RollingStone, protestzangeres en lief van Bob Dylan in de zestiger zeventiger jaren. Zij opende de San Francisco Vrouwenmars vorige maand met de Spaanse versie van We Shall Overcome nl. No Nos Moveran of We Shall Not Be Moved. Ze droeg Dylan’s nummer Forever Young op aan Barack en Michelle Obama en zei: “Women, we need to be empathetic when there is no empathy. We need to be kind when kindness is not at the forefront.” Vrouwen, we moeten empatisch zijn waar de empathie ontbreekt. We moeten vriendelijk zijn waar de vriendelijkheid ontbreekt. Baez is zesenzeventig en is nog steeds on tour in Europa en de wereld.
De interviewer blijkt in het weer voortekenen te ontwaren want hij stelt haar de vraag hoe vaak ze in de gutsende regen (de mars in San Francisco startte in heftig donderweer) optrad en dat telde op, al bood het podium natuurlijk altijd de nodige shelter. Op de vraag of Trump het linkse kamp in America samendrijft, luidt haar antwoord dat je zoiets niet zomaar uit je hoed tovert. Het staat als het ware in de sterren geschreven en de mensen hebben het zien aankomen. De quintessence van het protest is dat we moeten zorgen voor elkaar en op dat punt is rechts tamelijk hard uit de hoek gekomen; dat kwam aan bij velen.
Hoe belangrijk is de protestsong vandaag nog? De oude anthems doen het nu niet meer we moeten op zoek naar nieuwe, de tijden zijn veranderd maar muziek brings out the light in donkere tijden. Samen met Josh Ritter werkt ze aan een song I Carry The Light. Op de vraag hoe en welke thema’s ze uitkiest voor haar activisme antwoordt ze eenvoudig dat de mensen eruit moeten pikken wat hen het meest emotioneel beweegt. Haar advies aan de huidige activisten is keep your eyes on the prize wat zoveel betekent in dit geval als maak het verschil maar blijf menselijk, ook dus voor Donald Trump.
Heeft ze slotbedenkingen voor het huidige verzet? Waar geen empathie is, moeten we die lacune compenseren met een overvloed aan empathie; dat is de enige manier om te slagen. Vecht. Kom naar buiten, jullie hebben elkaar. Dat is authentiek, niet nep. Wees dapper. Dapperheid is besmettelijk.
Ook al hebben internet, facebook, twitter als dragers van verzet veel van de protestsong overgenomen een goede protesthymne doet het nog steeds (Lady Gaga bij de opening van de Super Bowl). Bij Wannes Van de Veldes Oorlogshelden (naar Bob Dylans Masters of War), Joan Baez’ We Shall Overcome, Van Morrisons I Shall Sing, e.a. pleegde ik deze log en vertoefde in retro-sferen d.i. forever young.
Vibes speak louder than words.
Blauwkruikje 